DSC01081 (3)

łOłYTtra I PROCESY HtCYZYIM

funkcjonariuszy wspólnotowych. W roku 3001 było ich ponad 16 tysięcy (wtyn blisko dwa tysiące tłumaczy) na pełnych ciałach, a około tysiąca pracowało craao-wo^w. Ponadto zatrudniano 4500 badaczy, wydawców. Urzędników biura ścigającego defraudacje ttd. W roku 3000 zatrudnieni w Komisji tłumacze przełożyli ponad milion stron dokumentów, a osoby zatrudniane czasowo przetłumaczyły jeszcze 250000 stron. Funkcjonariusze Komisji podzieleni są na cztery kategorie (A. B. C oraz D), a w ich ramach na osiem grup. Z zaszeregowaniem wiąże nę poziom świadczeń finansowych. Na przykład, dyrektorzy generalni posiadają kategorię Al. dyrektorzy A2. a kierownicy oddziałów A3.

Narodowościowy skład funkcjonariuszy powinien być proporcjonalny. Tak jednak nie jest funkcjonuje bowiem nieformalny system kwot narodowych"'. Na przykład, dziesięciamilionowa Portugalia posiada 600 funkcjonariuszy, ale Belgia aż 3700 przy tej samej liczbie ludności. Ponadto, państwa małe są tu wyjątkowo uprzywilejowane Na przykład. Luksemburg ma 400 funkcjonariuszy, a Niemcy 1400 . ale w RFN mieszka dwieście razy więcej obywateli, więc powinien ich mieć 80000.

9JJ. Kompetencje

W literaturze przedmiotu nie istnieje powszechnie przyjęta klasyfikacja kompetencji Komisji. Autorzy wymieniają kilkanaście różnych jej uprawnień. Najczęściej wymieniane są kompetencje: inicjatywne, stymulacyjne. prawodawcze, decyzyjne, wykonawczo-zarządzające, kontrolne (strażnik prawa wspólnotowego), administracyjne. prokuratorskie, negocjacyjne, międzynarodowe oraz opiniodawcze. Poszczególni autorzy wiążą ze sobą te upraw nienia w bardzo różny sposób¹*². Najciekawsza i najbardziej oryginalna jest klasyfikacja opracowana przez D. Simona, który wyróżnił nadzorcze uprawnienia Komisji (prewencyjne, derogacyjne i represyjne) oraz jej kompetencje inicjatywne, egzekucyjne, a także międzynaio-

¹ Europom Comnumoci. General report cm ikr oclMlUs of Ikr Europom Union 2000. Bna-

łela-LMCMtuufg 2001, | 396. 410

^MaP. Caij. O. Dc Burca. EC La* Tm. Coset, and Materials, Osłoni 1995.1.43.

^M InaLarger EUCan Ali UendrerSiata Br Et/ual*. Philip Morris Inuitucc Dnouuon Pipy No9. Bnnseii 1996. E 39.

£ /oh. i. Galacr. C. Mik. Fodttawy europejtkugo prawą wspólnoiim rgo (zarys wykładu). To-mk 1996, i. 113-116; K. MUakmlui-Ooijnuii. 5>vm>i pnmno-Uuryiucjonalny; mechanik* podejmowania decytfi. I*:| Unia Europejska. ». 68-74; M. Ahli. Prawo europejskie. Wintom 1995, s 33-34; O. Inoc. Droll romsuunasaaJre gdndraL. toń 1997 (Cinąuiimc <0ilion rcvuc cl muc I joorl. | 61 -4*5. T CrMf. Ci Ih: Hun-*. EC luw Jat. Cates. andMoierialt, Osłoni 1995. i. 44-48; R. Foliom. European Union Law In a Nsashell. Sairu Paul 1995. s. 69 i nul.; F Vibcp. The Cau)<* - UnhundUng" thr Crensaissum, | w.) What Futurę far ihr European Commilttan ?. a. 75-79; C. Mii. EampeJekJe prawo wspólnotowe. Zagadnienia teorii i praktyki. 1.1, Warszawa 2090. t, 191-19.1

i-oitry ty w i-.

*. wwOtN

307

dow \ W samym Traktacie wymieniono kompetencje kootrotae, opiniodawcze, (iecytyjne ora/ wykonawcze^|M.

Nflszyni zdaniem, kompetencje Komisji podzielić można na iljprawodawcze. l2>    ora/ <3) jipiwolne. S. Wodiofll oraz P. Bombom, przyjmując

pmtóhni) kl»»yfikncję. --twierdzili. i/ K. stanowi dziwną instytucję hybrydową. równocześnie posiadającą uprawnienia IcgMacyjac. egzekucyjne oraz w dziedzinie wymuszania prawa'*’ . Organy państwowe, działające w poszczególnych państwach, tak połączonych uprawnień nigdy nie powiadają.

Po pierwsze, prawodawcze uprawnienia Komarji obejmują jej kompetencje:

11) inicjacyjne. (2) planistyczne oraz (3) prawotwórcze.

Kompetencje inicjacyjne mają znaczenie bardzo istotne. Połę gają one na wszczynanj u_procesu tworzenia prawa współnotiw rgn. Grapa Refleksyjna, funkcjonująca przed konferencją amsterdamską, uznała, ii inicjatywne funkcje Komisji stanowią fundament równowagi pomiędzy instytucjami wspólnotowymi i powinny być utrzymane¹'’*'. W praktyce Komisja, realizując te uprawnienia ⁿ»»^,jie procesom integracyjnym coraz to nową dynamikę i rozmach. Jednak, podejmując inicjatywy legislacyjne. Komisja liczy się z opiniami państw członkowskich. Jej działania stanowią wręcz modelowy przypadek adaptacji antycypacyjnej. Zgłaszane są mianowicie takie propozycje, które mogą uzyskać poparcie państw w Radzie. Jeżeli pojawia się ich opór. to Komisja prowadzi rozmowy i modyfikuje swoje stanowisko. zgłaszając autopoprawki.

Jednak to właśnie Komisja podejmuje podstawowe decyzje: czy podjąć działanie legislacyjne, jeśli tak, to w oparciu o jaką podstawę prawną, czy zastosować bardzo władcze akty wspólnotowe, czy może mniej zobowiązujące, jaka ma być treść aktu oraz jakie podmioty będą zobowiązane do jego realizacji ' . Inicjaty wę podjęcia działań prawodawczych wewnątrz Komisji zwykle podejmuje jeden z jej funkcjonariuszy średniej rangi, ale zatrudnionych w kategorii „A", i wysyła dokument do swoich zwierzchników wewnątrz dyrektoriatu generalnego. Następnie trafia on do gabinetu komisarza, samego komisarza, na posiedzenie szefów gabinetów wszystkich komisarzy, a w fazie końcowej na posiedzenie całej Komisji¹**.

Po przyjęciu zasady subsydiarności kompetencje Komisji uległy zmianie. Skutkiem stuł się wyraźny spadek inicjatywnej aktywności Komisji. Jednak od połowy lat dziewięćdziesiątych można odnotować jej ponowny wzrost. W roku 1996 Komisja zaproponowału przyjęcie przez Radę łub wspólnie przez Radę i Parlament około 500 aktów prawa wspólnotowego. W lalach 1998-2000 takich pro-

*** D. Simon. Lr tyttłmt juridique rumnamnmnirr. hm 1997. v 114-121.

^M Art. 211.

^M S. Weaiheńll. ł‘. Bcauinunt. EC La*: The Exs*Mial Guide to the Lrgal Woriutgt >4 ikr tjuopean Commtmity, London I9V5 iSccumi Editiwi). i 67.

"* Kefln-litm Group i Report. |w:| Winter, ten. c 506.

^UT Hor. K. Lcnncits. P. Van NuflcL iWiluw* pemua europejskiego. Winuwi 199S. s. 237.

"* Żuł* szerzej N Nugcm. Tłtr Counwm and PaUuci of tht European Union. HoundmiUy-Landun 1999 (Fnutlh BałiUan). s 113—114