DSC01351 (4)

arecznego punktu widzenia, kończyna gćrrw MIf I biokinematyczny posiadający 27 stopni swobody ruchów, z czego na i

[odcina I rękę przypada 20 stopni swobody. Zdolność wykonywania złożonychn__

I wielu płaszczyznach czyni z niej doskonały narząd chwytny tym więcej, [rozporządzający również funkcją czucia. Ruchy chwytne, do których zdolna jest ręka, | (sprowadzić mażemy do trzech zasadniczych wzorców.

I 1 .Najczęściej występującym wzorcem jest chwyt dłoniowy, wahający się od [pełnego rozwarcia ręki, koniecznego dla uchwycenia czarki lub piłki, przez chwyt I obejmujący obwód przedmiotu walcowatego o różnej średnicy (poręcz schodów, trzonek I młotka rtp.) do pełnego zaciśnięcia pięści.

■Siła chwytu dłoniowego odpowiada sumie sił wywieranych przez kduk oraz pozostałej | palce.

12.W czynnościach precyzyjniejszych i wymagających mniejszej siły posługujemy | się chwytem palcowym. Rozróżniamy 2 odmiany tego chwytu:

I a. Chwyt boczny, polegający na przyciśnięciu opuszki kciuka do promieniowej [ powierzchni zgiętego w stawach międzypaliczkowych wskaziciela. Siła tego chwytu [ odpowiada sile kciuka. Posługujemy się nim trzymając np. kartkę papieru, talerzyk itp. ; ;|.

I b. Chwyt opuszkowy, polegający na ujęciu drobnego przedmiotu między opuszkę kciuka a wskaziciela oraz czasem palca długiego. Bardziej precyzyjnym chwytem jest [‘ujęcie np. śrubki, gwoździka między czubki kciuka a wskaziciela. Siła tego chwytu równa | jest mniejszej z sił wywieranych przez oba palce.