DSC01350 (4)

H biomechanicznego punktu widzenia, Kończyna guma » biokinematyczny posiadający 27 stopni swobody ruchów, z czego odcinek -rękę przypada 20 stopni swobody. Zdolność wykonywania złożonych wielu płaszczyznach czyni z niej doskonały narząd chwytny tym więcej, rozporządzający również funkcją czucia. Ruchy chwytne, do których zdolna jest ręka, sprowadzić możemy do trzech zasadniczych wzorców.

1. Najczęściej występującym wzorcem jest chwyt dłoniowy, wahający sie od pełnego rozwarcia ręki, koniecznego dla uchwycenia czarki lub piłki, przez chwyt I obejmujący obwód przedmiotu walcowatego o różnej średnicy (poręcz schodów, trzonek młotka III do pełnego zaciśnięcia pięści.

Siła chwytu dłoniowego odpowiada sumie sił wywieranych przez kciuk oraz pozostałe palce.

2. W czynnościach precyzyjniejszych i wymagających mniejszej siły posługujemy się chwytem palcowym. Rozróżniamy 2 odmiany tego chwytu:

a. Chwyt boczny, polegający na przyciśnięciu opuszki kciuka do promieniowej powierzchni zgiętego w stawach międzypaliczkowych wskaziciela- Siła tego chwytu odpowiada sile kciuka. Posługujemy się nim trzymając np. kartkę papieru, talerzyk ftp. || b. Chwyt opuszkowy, polegający na ujęciu drobnego przedmiotu między opuszkę kciuka a wskaziciela oraz czasem palca długiego. Bardziej precyzyjnym chwytem jest ujęcie np. śrubki, gwoździka między czubki kciuka a wskaziciela. Siła tego chwytu równej | jest mniejszej z sił wywieranych przez oba palce.