DSC01349 (3)

biokinematyezny posiadający 27 stopni swobody ruchów, z czego na obwodowy jcpfl odcinek - rękę przypada 20 stopni swobody. Zdolność wykonywania złożonych rudiw P wielu płaszczyznach czyni z niej doskonały narząd chwytny tym więcej, ź» rozporządzający również funkcją czucia. Ruchy chwytne, do których zdolna jest ręka. sprowadzić możemy do trzech zasadniczych wzorców.

I.Nćęczęściej występującym wzorcem jest chwyt dłoniowy, wahający się od pełnego rozwarcia ręki, koniecznego dla uchwycenia czarki łup piłki, przez chwyt obejmujący obwód przedmiotu walcowatego o różnej średnicy (poręcz schodów, trzonek młotka itp.) do pełnego zaciśnięcia pięści.

Siła chwytu dłoniowego odpowiada sumie sił wywieranych przez kduk oraz pozostałe pałce.

2 W czynnościach precyzyjniejszych i wymagających mniejszej siły posługujemy się chwytem palcowym. Rozróżniamy 2 odmiany tego chwytu:

a.    Chwyt boczny, polegający na przyciśnięciu opuszki kciuka do promieniowej powierzchni zgiętego w stawach międzypaliczkawych wskaziciela. Siła tego chwytu odpowiada sile kciuka. Posługujemy się nim trzymając np. kartkę papieru, talerzyk

b.    Chwyt opuszkowy, polegający na ujęciu drobnego przedmiotu między opuszkę^ kciuka a wskaziciela oraz czasem palca długiego. Bardziej precyzyjnym chwytem jesStl ujęcie np. śrubki, gwoździka między czubki kciuka a wskaziciela. Siła tego chwytu równa jest mniejszej z sił wywieranych przez oba palce.