DSC01499

Z zasadniczych względów praktycznych i klinicznych należy oddzielić skoliozy funkcjonalne od strukturalnych.

Skolioza funkcjonalna cechuje się bocznym wygięciem kręgosłupa, zazwyczaj jednohjkowym, w kształcie litery C bez wyraźnie zaznaczonej torsji. Wygięcie boczne nie |est utrwalone, koryguje się je biernie w pozycji leżącej, przez wyciąg za głowę oraz czynnie przez poprawne napięcie mięśni tułowia i obręczy kończyn. Jest to z reguły Skrzywienie małego stopnia rzędu 10—20°, rzadko przekracza wielkość 30°, a rokowanie odnośnie do progresji i związanych z tym zaburzeń krążeniowo-oddechowych jest dobre . Najczęściej skolioza funkcjonalna występuje w zespole wady postawy u dzieci z osłabionym, wiotkim układem mięśniowo-więzadłowym.

U jej podłoża mogą również leżeć:

-    wadliwe odruchy

-    zła koordynacja mięśniowo-nerwowa tułowia.

-    złe nawyki stania i siedzenia, zwłaszcza przy zajęciach szkolnych

-    wady wzroku i słuchu

-    noszenie teczki stale w tej samej ręce

-    niekiedy ogólne przemęczenie dziecka

-    nieprawidłowości w kończynach dolnych lub górnych.

Skoliozy nazywane statycznymi, przynajmniej w początkowym okresie, należą do skolioz funkcjonalnych. Skrócenie jednej kończyny dolnej powoduje w odcinku ędźwiowym kręgosłupa wygięcie boczne zwrócone wypukłością w stronę krótszej cończyny. Przykurcz przywiedzeniowy w stawie biodrowym powoduje również skoliozę w odcinku lędźwiowym , przy czym w przykurczu odwiedzentowym jest ona skierowana wypukłością w stroną przeciwną , a w przykurczu Hzywiedzeniowym w stronę kończyny z przykurczem.