DSC01677

— My obaj wygraliśmy wszystkie krowy — ogłosił rezultat, wycierając osia wierzchem dłoni. — Podejdź do mnie, drogi I inkeusief

Kastor i Polluks finiszowali ze znacznym opóźnieniem. A gdy skon czyi i jeść, udali się do Mcsscny

—    Idas wystartował za wcześnie! — poskarżył się Kastor miejskim sędziom

—    Tak, tak! A Linkeus zjadł sam tylko połowę swojej ćwiartki, bo Idas mu pomagał! — dodał Polluks.

—    Właściwie to wcale z nami nie wygrali! — oświadczyli.

—    Musicie poczekać, aż Idas i Linkeus przybędą do miasta — powiedzieli im sędziowie. — Są właśnie na szczycie tej góry i składają dziękczynną ofiarę Posejdonowi.

Kastor i Polluks odeszli w bardzo złych humorach. Zaczaili się w dziupli dębu, u stóp góry, z zamiarem zabicia Idasa i Linkeusa.

Linkeus miał jednak tak świetny wzrok, że nawet nie ruszając się od ofiarnego ołtarza dojrzał przez pień drzewa kryjówkę Niebiańskich Bliźniaków.

— Wymierz w ten dąb z dziuplą — szepnął Idasowi.

Idas wziął długi rozbieg i rzucił oszczepem, który przebił dąb i zabił Kastora. Polluks ruszył naprzód, by pomścić swego bliźniaka; Idas cisnął w niego kawałkiem ołtarza Posejdona. Polluks, choć porządnie dostał, zdołał jednak przebić Linkeusa dzidą.

Idas pochylił się nad nim, by zobaczyć, czy rana jest śmiertelna, a wówczas Polluks ostatnim wysiłkiem podkradł się i zakłuł ich obu na śmierć.

— Ojcze, nie rozdzielaj mnie z moim ukochanym bratem! — błagał później Dzeusa.

Przeznaczone było Niebiańskim Bliźniakom, że jeden z nich będzie nieśmiertelny, a drugi — śmiertelny. Ozeus jednak ułożył się z Hadesem, aby zostali obaj półbogami; wolno im więc było przebywać pół roku w Tartarze, a pół — na ziemi.

Posejdon prosił, żeby ten sam zaszczyt przypadł również i jego bliźniaczym synom. Ale Ozeus odpowiedział z dumą:

— Nic z tęgo. To przecież mój syn Polluks wygrał walkę.

Siedmiu przeciw Tebom

Pewnego dnia Adrastos, król Argosu, pokłócił się ze swoim szwagrem Amfiaraoscm. Adrastos chciał udzielić schronienia Po* linej kęsowi, eks-królowi Teb.

—    Nie. Odeślij go z Argosu — powiędnął Amfiaraos. — Utracił tron wyłącznie przez swe niewłaściwe zachowanie i tylko przyniesie zgubę naszemu miastu.

—    Udzielę mu gościny w moim pałacu i radzę ci, żebyś się nie wtrącał — odparł Adrastos.

—    Wtrącam się, bo muszę cię ostrzec przed nieszczęściem.

—    Jeszcze jedno słowo, a zginiesz!

Wyciągnęli broń. Ale Eryfila, która była siostrą Adrastosa i żoną Amfiaraosa, wbiegła do pokoju i wytrąciła im miecze Wytopią.

—    Pogódźcie się! — krzyknęła. — 1 musicie mi obiecać, że zawsze mnie zapytacie o radę, nim zaczniecie się kłócić.

Solennie jej to przyrzekli, zadowoleni, że ich powstrzymała od wzajemnego morderstwa.

Wówczas Polinejkes jął błagać Adrastosa o pomoc w odzyskaniu tronu, który zajął jego brat, nowy król Teb. Adrastos obiecał, że o ile okaże się to konieczne, wyda Tebańczykom wojnę.

Lecz Amfiaraos sprzeciwił się temu.

—    Miałem w nocy prorocze widzenie; w tej wojnie padnie mnóstwo ludzi, włączając w to i mnie — powiedział.

—    Bzdury! — wykrzyknął Adrastos.

—    Proszę cię, zostaw Teby w spokoju.

—    Znowu się wtrącasz?