DSC04089

HY WVHTM‘I )WANIA I MTHATYnrtAriA

/nilu głaao * więc odp dynunuowi

vc gliny wy nemy.O/K iwimlnjii wurtoAciom > należy, że wł

wiockhtgo, Wwkłi i A/H — 1,27,

*wn Iow oj w Ktn tekowej (w: J.

gliny zwałowej reprezentują interglacjał rnazowieek    _

Nad dolnym Bugiem glina „stadialu przedmaktsymalnego” wii-c ju, dowacenla wilgi, jest wyraźnym poziomem .stratygraficznym (J. Nowak 1969). Jest ona tam zwięzła, szara, z brukiem w stropie. Miąższość ta osiąga 7,5 m w Niegowie. Związana jest z nią wiekowo pokrywa wodnolodowcowa zbudowana z piasków ze żwirem i przykryta mulkaml zastoiskowymi. Miąższość tych osadów osiąga 15 m.

Znajomość ilościowych cech litologicznych opisywanej gliny zwało-wej jest stosunkowo niewielka. Wiadomo jednak, że cechy te w dużym stopniu zależą od lokalnego podłoża. Na Wysoczyźnie Ciechanowskiej glina jest wyraźnie ilasta. Zawartość we frakcji żwirowej iłowców trzeciorzędowych wynosi do 13%, a piaskowców trzeciorzędowych i kredowych do 5%. Zawartość węglanów osiąga 18% (J. Rzechowski, 1977).

Dudu

.40.

__| K./W -

«s

^-oorówko-Diu; powierzchni

0,74

Interglacjał mazowiecki

Pojęcie interglacjału mazowieckiego wprowadził do stratygrafii polskiego plejstocenu W. Szafer (1953), nazywając tak starszy z dwóch in-terglacjałów wyróżnionych przez siebie na podstawach florystycznyeh Pierwotną jego nazwą był interglacjał C/V, czyli interglacjał leżący pomiędzy zlodowaceniem Cracovien (C) i Varsovien (V), nazwany przez W. Szafera (1928) Masovien I. Wiek interglacjału mazowieckiego W. Szafer przypisał florom kopalnym z Nowin Żukowskich, Barkowic Mokrych, Olszewic, Węgorzewa, Wylezina, Semików i Ciechanek Krześ-mowskeh. Cechuje je niemal stała przewaga pyłku drzew szpilkowych nad pyłkiem drzew liściastych i brak buka. Wśród drzew szpilkowych występują głównie: Pice a excelsa (Lamarck), P. omorikoides Weber, Pi-nus, Ląrix, Abies (oznaczono A. jraseri Poiret).

W interglacjale mazowieckim W. Szafer (1953) wydzielił cztery piętra rozwoju roślinności:

I    — spągowe piętro leśne w postaci boru szpilkowego z limbą, soaą zwyczajną, Larix ci. polonica Raciborski, później ze świerkiem Piecu ercelsa (Lamarck), Abies jraseri Poiret i Betula. Tsuga miała występować tylko w Karpatach.

II    — las świerkowy z Picea excelsa (Lamarck) i P. omorikoides Weber. Pojawiają się drzewa liściaste i leszczyna, a także Osmunda clayto-niana Linnaeus.

III    — optimum termiczne, na diagramie scharakteryzowane przez pojawienie się dwuwierzchołkowej krzywej Abies jraseri Poiret i między tymi wierzchołkami kulminacji Carpinus betulus Linnaeus. W piętrze III występują makroskopowe szczątki Vitis silvestris C. C. Gmelin, Brasenia, Dulichium, Trapa, Aldrovanda, Stratiotes, Najas, Azolla fili culoides Lamarck.

IV    — lasy iglaste z Pinus, podrzędnie Picea. Pojawia się pyłek i szpilki Lar im.

Pierwszy podział interglacjału mazowieckiego oparty na podstawach