DSC04216

zespół roślinności luźnych zarośli bnoiowO"WlQrzbowych z sowną i    Ku górze, w mUr^ postępującego ociepleniu, pojawia nię

las iglasty, z sosną, świerkiem i Jodłą (okres II, £aza o). Olszy jest do 15%. a Gorylu*, Quff rcus, Ulmus, Tli ta i Fraxinun łącznie stanowią 5%. Okres panowania lasów iglastych z olszą odpowiada optimum klimatycznemu interstudialu. Po nim miejsce Jodły zajął modrzew (okres II,

(aza !>)• Następnie las ustępuje na korzyść roślinności zielnej (okres III), a składzie świadczącym o klimacie wyraźnie chłodnym, nawiązującym do klimatu, jaki panował na początku stadiału głównego. Cechy mor-foskopowe ziarn osadów poziomu III świadczą, że powstawały one w warunkach środowiska stadialnego (J. E. Mojski, J. Rzechowski, 1969).

1 tu, podobnie jak w Koninie, największą miąższość (5 m) osiągają osady okresu III.

W pobliżu Podgłębokiego znajduje się profil z osadami starorzecza w Lańcuchowie nad Wieprzem, na wschód od Lublina. Diagram pyłkowy opracowany ostatnio przez Z. Janczyk-Kopikową (1979) świadczy o jego konińskim (brarupskim, według autorki) wieku. Optimum klimatyczne zaznaczyło się w stropowej części gytii i dolnej części tórfu na głębokości 8,9—8,5 m. Cechuje je przewaga lasów iglastych (Pinus, Pi-cea, Larix, Abies) z udziałem brzozy i olszy. Ilość drzew liściastych ciepłolubnych nie osiąga 5% (Quercus, Ulmus, Tilia, Carpinus, Acer, Fraxi-nus). Udział roślinności zielnej wynosi średnio poniżej 10%. Według Z. Janczyk-Kopikowej panował wtedy klimat umiarkowany i dość wilgotny, ale chłodniejszy od współczesnego klimatu Wyżyny Lubelskiej. Odcinek diagramu odpowiadający optimum klimatycznemu jest bardzo podobny do analogicznego odcinka w Podgłębokiem (okres II, faza a w tymże profilu). Argumenty geologiczne w pełni potwierdzają poeem-ski wiek profilu z Łańcuchowa. Ponad osadami starorzecza występują tam bowiem jedynie osady piaszczyste i lessowate, tak typowe w tej części Wyżyny Lubelskiej dla młodszej części zlodowacenia północno-polskiego.

Do interstadiału konińskiego na Niżu Polskim należeć również mogą m. in. profile w Warszawie — na Woli (fig. 90) i na Żoliborzu, część profilu w Horoszkach, a także profile w Nadbrzeżu koło Elbląga. Najmniej wątpliwości dotyczących wieku budzą profile w Warszawie. Na Woli (Z. Borówko-Dłużakowa, 1960) osady interglacjału eemskiego są przykryte warstwą piasku miąższości 2—4 m. nie zawierającego ziarn pyłku, nad którym leżą gytie i mułki z torfem w stropie, miąższości 4,7 m. Nad torfem leży piasek miąższości 5,5 m. Diagram pyłkowy z gytii, mułków i torfu wykazuje stałą przewagę sosny i brzozy i obecność pyłku drzew liściastych (Alnus, Quercus, Carpinus, Tilia) w całym profilu w ilości mniejszej niż 10%. Na Żoliborzu (J. Raniecka-Bobrowska, 1954) ponad eemem występuje 1,2 m piasku, a nad nim piasek drobnoziarnisty ze śladami próchnicy, gytia wapienna i 0,2 m torfu. W dolnej części profilu osadów organicznych panuje pyłek świerka, z domieszką jodły, sosny i olszy oraz pojedynczymi ziarnami pyłku dębu, lipy i graba. Wyżej przeważa pyłek brzozy, przeważnie Betula nana Linnaeus. W torfie występuje przeważnie pyłek sosny i pojedyncze ziarna pyłku modrzewia.

Pozostałe profile z florą interstadialną budzą rozmaite zastrzeżenia natury geologicznej (np. Nadbrzeże) bądź paleobotanicznej.