DSC04250

NICOFl.KJBTOCKN ItlCOlON AWttęTOKtty.YNKI 267

prtQ w osiowej części doliny Cgyżówkl. Według K> Szczepanka mi-k^<lłl . ,jęj miąższości badanych osadów (0,82 m) uzyskano obraz pełnego **_lu sukcesji roślinnej, dzielącego się na trzy fazy (fig. 107). Próbki

O.    reprezentują fasę (1) lasów sosnowo-brzozowych o zdecydowanej . >_vVad*e brzozy i stosunkowo dużej zwartości lasu w schyłkowym od-

P.    u_u tej fazy. Następną fazę (2) cechuje panowanie świerka (Picea) , u*v (Aliłu$), wzrost ilości drzew ciepłolubnych (Quercus, Ulmus, Ti-

\ Fruxinus) oraz mała ilość roślin zielnych, będąca dowodem dużej

Fig. 107. Diagram palinologiczny stanowiska Karsy koło Ożarowa wg K. Szczepanka (D. Kosmowska-Suffczyóska, K. Szczepanek, 1981), nieco uproszczony 2 — iły stalowosiwe, 2 — torf ilasty; f — fazy rozwoju roślinności

zwartości lasu. Faza trzecia (3) odznacza się dominowaniem graba (Car-pinus) i jodły (Abies) i jest; dwucykliczna (3a, 3b). Znikomy udział roślinności zielnej dowodzi, że zwarcie lasów w tej fazie ma charakter optimum interglacjalnego. Zdaniem K. Szczepanka, na terenach wyżynnych wokół badanego stanowiska panowały wówczas lasy grabowo-jodłowe i mieszane lasy liściaste, z dosyć dużym udziałem dębu i leszczyny, natomiast w obrębie obniżeń z niewielką domieszką świerka²⁰.

W północnej części regionu świętokrzyskiego, na obszarze Pogórza Szydłowskiego, Niecki Połanieckiej, Płaskowyżu Jędrzejowskiego oraz Garbu Pińczowskiego i Garbu Wodzisławskiego brak jest pewnych datowanych osadów i form związanych z interstadiałem pilickim. Należy sądzić, że w okresie tym dominowało tu niszczenie starszych osadów lodowcowych i odsłaniających się spod nich skał przedczwartorzędowych oraz rozcinanie erozyjne i wyprzątanie z dolin osadów fluwioglacjalnych ze stadiału maksymalnego zlodowacenia środkowopolskiego. W strefach występowania starszych lessów zlodowacenia środkowopolskiego nastę-

²⁰ Przedstawiona sukcesja roślinności, według opinii K. Szczepanka, pozwala odnieść diagram pyłkowy ze stanowiska Ożarów — Karsy do „interglacjału lubelskiego”, który A. Srodoń (1969) lokuje pomiędzy stadiałem maksymalnym zlodowacenia środkowopolskiego i „zlodowaceniem Warty*’. Odpowiednikami tego „in-terglacjału” są zapewne profile z Nowin Żukowskich, Ciechanek Krzesimowskich i Wylezina (A. Srodoń, 1969), a być może i ostatnio odkryte stanowika interglacjalne oddzielające gliny zlodowacenia środkowopolskiego w dolinie dolnej Wisły (A. Makowska, 1977b).