DSC04699 (2)

Be* wojska i bez pieniędzy,

^ Oblężony, prawie w nędzy,

I bez chicha, i bez wody —

Bo pompy Moska) poi mai —

W zamku się książęcym trzymał Jako pszczoła w głębi ula,

'^MO Mając na to rozkaz króla.

Aby dzierżą! swoje księstwo; Rozkaz! — patent na męczeństwo! Bo sejm zamiast posłać szyków Posłał mu dwóch senatorów,

'Jakby rzec, dwóch spowiedników, Dwóch nietoperzy, upiorów,

Dwie chorób, dwie dżum i krupów, Dwóch sejmowych kościotrupów Posłał mu sejm. — Senatory ⁹⁴⁰ Dziwny w potrzebie rynsztunek! — Otóż ja mu na ratunek Przyszedłem i umysł chory Podparłem... (jak brytan wierny, Choć go czasem i nie karmią,

⁹⁴⁵ On przy domie jak odźwierny)

Tak ja przed moskiewską armią; Poleciwszy duszę Bogu,

Położyłem się na progu Warcząc, bo mi tam, mospanie,

⁹⁹⁰ Brakło zębów na kąsanie.

1 tak my Polacy górą Lub z Moskalem oko w oko.

Aż z carską inwestyturą Przyjechał Biren z Sybiru.

⁹⁵⁵ Zda się, że go wiedźmy wloką Na tron śród wroniego skwiru,

w. 937 krup (ras.) — błonica.

w. 940 rynsztunek— zbroja.    ^

w. 954 Przyjechał Biren z Sybiru — mowa o księciu kurlandzkim zes ^an Rosjan na Sybir. Janie Erneście Birenie.

Kaci ił zbryzgały posoką I pokazały spod chmury W płachcie z moskiewskiej purpury 960 przemrożonego do kości.

" Jego oczy pełne złości I ognia, jak owe doły.

U bałwana ze śniegoly,

Przestracha na arendarzy:

965 Co jak latarnie cmentarzy Pfcez wydrążone dwie jamy Leją płomieniste błamy . Światła... we mgle gorejące Jako cipentame miesiące...

970 Ten .trup ciągle nam wybladly Groził — te oczy nas jadły...

Bo nie ma straszniejszej rzeczy, O! Żydzie, nad wzrok człowieczy, Błyszczący w sińcach wygnania 975 Jako w oprawie ze stali:

Wzrok, który chęć królowania Rubinem piekieł zapali...

Otóż patrz na moje oczy,

Takie są jak u Birena.

9so Odmienionać wpra\ydzie scena, Tu się rzecz o naród toczy,

0    poklask idzie gromadny,

Nie zaś o tron samowładny:

Ale mi to Bóg nadarzył, _#

985 Że magnateria ucieka;

A potrzeba znów człowieka,

Co by się na wszystko ważył

1    los, który się wałęsa, Ćwiekami przybił do siebie.

⁹⁹⁰ Takim obaczą w potrzebie Kosakowskiego Kleniensa...

Bo choć ksiądz o Bogu gada,

w. 964 arendarz — dzierżawca.