DSC02784

MaMi

Rozdział 21. Ełyfca resuscytacji or« problemy

•matnio obserwuje się zmiany ich postaw na otwartą i pMjnomnk autonomii zarówno

nnr~~----g • p~~~j—*~ jak i jego krewnych    Umieją różnice kulturo* ■ i socjalne

kMfc mną bt\' akceptowane onz traktowane t wyrozumułoicią i taktem.

Badania w zakresie resuscytacji i świadoma zgoda

l^n<«j>lii>li’łn l^ poprawi'jakości imiyjl,a pwk w*zystkim odległych wyników ketenu. ft>dstawo\vą rolę w osiągnięciu tego celu odgrywają badania naukowe om aafamuwuat badania kliniczne, które z jednej strony przedstawiają nowe moiŁwotó leczenia, a z drugiej — wskazują na mrskntrrme oraz kłjumwt procedury i leki, których nie należ}' dłużej stosować. Konferencja ILCOR 2010 dotycząca konsensusu w zakresie resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) i ostrych stanów sercowych (ECC) jasno wyfcznh, że wiele aktualnie stosowanych metod leczniczych opiera się bardziej na tradycji na na faktach naukowych. Istnieje wiek problemów etycznych z prowadzeniem randomizowanych badań klinicznych u osób z zatrzymaniem krążenia, które nic mogą wyrazić świadomej ipi dyna udział w badaniu. Poprawa dągle niezadowalających wyników w zakresie udanych ir-—cytatji może być Btytkamjałpe poprzez postęp w nauce i badania kliniczne Unika-rystyczna koncepcja w etyce zakłada najwyższe dobro dla jak największej liczby osób. Kon-ccpgata musi być zrównoważona poprzez zasadę autonomii pacjenta, według której pacjent nic powinien być włączany do badań klinicznych bez jego świadomej zgody.

Badania naukowa oraz ćwiczenia na zwłokach

Badania na zwłokach aą ograniczone podobnymi restrykcjami, o dc nie uzyska się wcześniejszej zgody pacjenta lub jego bezpośredniego krewnego. Prowadzenie resuscytacji może być nauczane w symulowanych sytuacjach klinicznych z użyciem manekinów i urządzeń symulujących, lecz nabywanie określonych umiejętności wymaganych podczas resuscytacji jest wciąż trudne. Powstaje pytanie, czy jest moralnie poprawne podejmowanie nauczania oraz doskonalenie umiejętności na osobach żywych lub zmarłych. Istnieje wiele różnych opinii dotyczących tego zagadnienia. Wiele osób, zwłaszcza wywodzących się z kultury islamu, uważa nauczanie i doskonalenie umiejętności na osobach zmarłych za niedopuszczalne, co jest podyktowane szacunkiem dla zmarłego. Inni są w stanie zaakceptować ćwiczenie procedur nieinwazyjmrh, które nie pozostawiają śladu, takich jak intubacja dotchawicza, a jw« inni nawet procedury otwarcia powłok oda i szczerze akceptują uzasadnione nauczanie wszelkich procedur na zwłokach, jako istotne dla dobra przyszłych pacjentów. Istnieje opinia, iż powinno się uayikać od krewnego osoby uritj twudomą zgodę na te procedury. Zaleca się, aby pracownicy ochrony zdrowia zapoznali ńy _z wpj»tj«ii>i lokalnych szpitali w tym zakresie i do nich sic dostosowali.

Piśmiennictwo

Wjtynnt reutuy/agl 2010, Pohlu Rada Resuscytacji, Kraków 2010