DSC06988

16

Żona

Mii^ir i6mV m    ińiwipiiii

Gdaie ojnrt' Iwtij, Oivio? —

Ojciec Kenia miii Płoszę nie pm‘n »*^! -

/mim

Błogosławię cif. Orctu. hte^ysławię. dziecię moje. - Będż (Nirtf aby cię ojciec brhał, nie odrzucił ki«l)i —

Żon* - błogo, sławiertstwo $)«, na na poeą

Maiku Chrat^liM Ale fioitt<>lie, moja Msnsiii. —

Zona

7\ ojou zasłużysz się i przypodobasz — a wtedy on twojej matce przebaczy. -

Ojciec Beniamin Bój się. Hini Hrabina. Boga. -

Zona

fYteklinatn cię, jeśli nie będziesz poetę? -Mdleje — wynoszą Ją sługi.

Goście

mn*ai

Nastrój - niepokój, przeczucie nieszczęścia

Coś nadzwyczajnego zaszło w tym domu — wychodźmy, wychodźmy! —

Tymczasem obrzęd się konary — dziecię płaczące odnoszą do kolebią.

Ojciec Chrzestny przed kolebką

Jerzy Stanisławie, dopiero coś został chrześcijaninem i wszedł do towarzystwa ludzkiego, a później zostaniesz obywatelem, a za staraniem rodziców i łaskę Boię znakomitym urzędnikiem — pamiętaj, że ojczyzną kochać trzeba i że nawet za ojczy* znę zginąć jest pięknie...

Wychodzą wszyscy.

Miejsce akcji

Mąż - obojętność wobec

Piękna okolica - wzgórza i lasy - góry w oddali.

Męż

C 3n 1 ,i

legom żędag^uk^rzez długie modliłem się lata i nareszciein już błiski mojego celu - świat ludzi zostawiłem z tyłu - niechaj sobie tam każda mrówka bieży i bawi się dibłem swoim, a kiedy ao opuści, niech alcnrzę ze złnśei lub umiera | -*-*_

(•los Dilcwlry

Tędy - tędy! -AMcAudri.

* *

OAty i pntpaicio poiml tiiorwm - ff*<« chmury - bum. -    N«*W6|; H9H

y\ifż    romantyczny

Udzie mi się podziała? - Nagle rozpłynęły się wonie poranku, pogoda się zaćmiła _ stoję nu tym szczycie. oluhłuń pode mnę i wiutry Inn-tę przeraźliwe. -

Glos Diicwiry n> oddaleniu Do mnie, inój luby!

Męi

Jakże już daloko, a ja pwiosudzió nie zdołam praepaioi. -

Glos io pobliżu

Gdzie skrzydła twoje? —

Męż

Zly duchu, co się nutrzęsnsz ze innie, gardzę lulkę, -Glos Drugi

U wiazuru góry twoja wielka dusza nieśmiertelna, co jednym rautem niebu prze-lecieć miała, ot kona! — i nieboga twoich stóp się prosi, by nie szły dalej - wielka dusza — serce wielkie. -

Męż

Pokażcie mi się, weźcie postać, klórę bym mógł zgięć i obalić. - Jedli się was ulęknę, bodajbym Jej nie otrzyma! nigdy. -

Dziewica

na drugiąj stronią pmipuM Uwięź się dłoni mojej i wzięć. -

Męż

Cóż się dzieje z tubę?! - Kwiaty odrywaję się od skroni twoich i padaję na ziemię, a jak tylko się jej dotknę, ślizguję jak jaszczurki, cznlgęję juk żmije. -

Dziewica Mój luby. -

Męi

Przez Bogu, suknię wiutr zdarł ci z ramion i rozdarł w szmaty. -