DSCF2143 (2)

116

Rjs. 5«22. Zasada metody toczenia stożka: a), schemat, b) wykres zmiany prędkości skrawania

gdzie, w oznacza stosunek trwałości ostrza przypadającej na jedno przej-I    ścle do trwałośoi odpowiadającej zużyciu dopuszczalnemu h .

Z wykresu (rys. 5«22b) możemy wyznaczyć chwilową ^:prędkość skrawania:

^v * TOS [^DB ^{+ (D}A “ ^DB> ^£ir * ^t ]    (5.20)

Podstawiając do wzoru (5 •'19) otrzymamy:

•s ^Tl

^{w =} (ot*c) J [^db ⁺ <^DA ~ V* ^ir • *] ^dt:    (5.21)

po scałkowaniu:

w

Ł

P’ⁿ °A i gfi

(5.22)

Przeprowadzając dwie próby skrawania dwóch stożków o tych samych śred

nicach d_a i

oraz tej samej długości L przy różnych

obrotowych n^ 1 n₂ otrzymamy różne wartości w iw.

pr ędkośclaoh

1 L s+1 P*n_n

_A “B

(5.23)

S+T p*n₂

1 L

(5.2*0

Dzieląc zależności (5.23) 1 (5.24), po przekształceniu i zlogarytmowaniu otrzymamy:

s

los

^w2

(5.25)

Wartości w,. 1 wg otrzymuje się z pomiaru zużycia ostrza na powierzchni przyłożenia hp^(VB^) 1 h^ (VR>) przy prędkościach obrotowych n^ 1

ⁿ2» P° i-] ^oraz i₂ P^rzedściach na długości toczenia Ł. Zakładając następnie liniową zależność pomiędzy szerokością starcia ostrza 1 czasem skrawania oraz przyjmując kryterium stępienia h^ otrzymamy:

h    h

g |    ^oraz *2 * 17^ ■    (5.26)

Stałą C otrzymujemy przez podstawienie wartości s do jednego ze wzorów (5.23) lub (5.24)

>s+i

C =

1

s+T

Ł

P*n

- D

s+1\s B

^DA"^DB

■

(5.27)

Natomiast stałą °T we wzorze Taylora ustalamy z zależności

cj = C⁸

(5.28)

Wykładnik potęgowy s można określić dokładniej po przeprowadzeniu więcej niż dwóch prób toczenia stożka.

Wówczas równanie (5.22) można zapisać w postaci:

w

,    .8    -p.S+1    t.S+1

n⁸ f ar \ .    1 L °A ~ ^PB

n \IOOO C J s+1 p - tg

(5.29)

Po podstawieniu

t Y 1 L 10Ó0*C) s+1 p

1 ^UB

^bT^b^—

A = const

(5.30)

w = A*n

s-1

lub po podstawieniu

s -.1 = q w = A*n^

po zlogarytmowaniu

log w = log A + q • log n

(5.3D

(5.32)

(5.33)

(5.34)

Wykonując próby toczenia stożka przy obrotach n^^...^ oraz wyznaczając na podstawie zależności (5.26) w^ ,w₂«. .w_fc otrzymamy współrzędne punktów, które w układzie logarytmicznym wyznaczają prostą (rys.5>23).