DSCF4958

■‘u ^u"-^iv-.is: aresztowanych i skazanych pogarszał fakt, tewiększoM^JS głównie w centralnej i południowej Polsce mieściła się w budynkach a|3j wanych z byłych zamków, fortów, klasztorów czy stajni. Panował tu wilgoć, ciasnota, półmrok. Większość obiektów nie posiadała kanalia! centralnego ogrzewania oraz światła elektrycznego. Dodatkowym probierń* z którym borykano się przez kilka lat, było nierytmiczne dostarczanie, gj^j nie w zimie, opału. Nie zdołano rozwiązać problemu poprzez wyznacz^ więzieniom określonych kopalń, skąd administracja miała odbierać węgc W praktyce dla właścicieli kopalń ważniejszy był odbiorca, który lept i szybciej płacił. Tymczasem budżety więzień do 1924 r. nie mogły nadą^j za narastającą inflacją.

Zgodnie z artykułem 2 „Tymczasowych przepisów więziennych”*, kt& zostały wydmę 8 lutego 1919 r., obiekty więzienne służyć miały do: pr% trzymywania osób aresztowanych (więźniów śledczych); wykonanie sąd$ wych kar pozbawienia wolności (więźniów karnych), przetrzymywani wszystkich innych zatrzymanych, przewidzianych w obowiązujących usf| wach i rozporządzeniach na nich opartych.

Każda osoba aresztowana lub skazana, która znalazła się w więzieni^ zobowiązana została do ścisłego przestrzegania zarządzeń administrad więziennej oraz obowiązujących regulaminów. W myśl zasad ustalony^ w naukach penitencjarnych więźniowie za swoje zachowanie mogli był nagradzani bądź w razie konieczności karani. Nagrodami byty m.in.: dd datkowe racje żywności, większa odpłatność za pracę, dłuższy spacer, dd datkowe widzenie z rodziną wreszcie wcześniejsze zwolnienie z więzi! nia. Kary to: nagana, pozbawienie ulg i przywilejów, post o chlebie i wa dzie, pozbawienie pościeli na czas do jednego tygodnia, zamknięcie w pdj jedynczej celi na czas do sześciu tygodni, zaciemnienie celi na czas do dwócf dni. Ponadto przewidywano możliwość zakucia w kajdany, zwiększeni wymiaru pracy przymusowej, zmniejszanie przysługującego za pracę wjj nagrodzenia. Pozytywnie należy ocenić fakt, że względem kobiet i więźnia® do lat 18 zakazano używania kajdan oraz osadzania ich w ciemnych celactf czyli karcerach^{1 2}.

W przepisach tych zwanych „Regulaminem Skokowskiego”, od nazw® ska dyrektora Departamentu Więziennictwa Jerzego Skokowskiego, ni# uwzględniono kategorii więźniów osadzonych z pobudek ideowych, traki

tając ich n skakujące. rosyjskieg pomoc wi< Tymcz aresztów i tyczne, ja stracje, ds rów, rabuj szenie si wareszta Admii siłki; snk dzić widr żywności jeden z p no ści do Dotyczy! nie z ok( mi e szki\ skazanyi celustw posiadał zakupić i dostar zała, żel zienny niały b< tów tal kierki,

. Mm więźni dostań dybo\ mmu

10

11

46

1

   Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości (DzUMS)    s. 70.1

2

   Karcer - była to najczęściej piwnica w podziemiach więzienia, bez okien i z czą zbitą z desek.