DSC06907 (3)

V Kśomd NMbamf-Opracowani#

1848 - legion polski z Mickiewiczem na czele opuszcza Rzym (IV); 1848 - powrót do Paryia (VII):

1844-185$ ostatnie lata tycia

1849    - praca w „Trybunie Ludów* (.La lYibune des Peuples”) (IU-X);

1850    - narodziny czwartego syna Mickiewiczów, Józefa (XII);

1852-185$ - praca bibliotekarza w Bibliotece Arsenału;

1855 - śmiać tony (5 ID);

1855    - wyjazd do Konstantynopola (IX)

24 XI1855 - śmierć Mickiewicza w Konstantynopolu (26 XI);

1856    - sprowadzenie zwłok do Paryia;

1890 - uroczyste złożenie prochów Mickiewicza w krypcie na Wawelu.

Nnjważakłne utwory

1817    - Mickiewicz rozpoczyna pracę nad przekładem Dziewicy orleańskiej Woltera

1818    - Zima mięska - pierwszy opublikowany utwór Mickiewicza (w „Tygodniku

Wileńskim’);

1819-lanjla,

1820 - Oda do młodość (prwdr. 1827), Pieśń filaretów (prwdr. 1928);

1822    -1 tom Pocji (Ballady i romanse - m.in. Romantycznośif, Świteź, Świtezianka,

Lilie, P&mót taty, To łubie, Rybka, Kurhanek Maryli i in.);

1823    - O tom Poezji (Grażyna, Upiór, II i IV cz. Dziadów)’,

1823 -DoM***,

1826 - Sonety (Sonety krymskie oraz Sonety odeskie);

1828    - Konrad WaBeurod;

1829    — Do***, Na Alpach w SpiUgen",

1830— Do matki Polki,

1831- 1832 - Reduta Ordona, Śmierć Pułkownika',

1832 - HI część Dziadów,

1832 - Księgi narodu i pieignymstwa polskiego-,

1834 - Pan Tadeusz,

1837 - Konfederaci barscy, Jakub Jasiński,

1839—1840 — Liryki lozańskie,

1848    — Skład zasad",

1849    - artykuły w „Trybunie Ludów”.

Konrad Wallenrod - Opracowanie 67

ADAM MICKIEWICZ NA ZESŁANIU W ROSJI

Po ukończeniu studiów i wyjeździe z Wilna Mickiewicz utrzymywał kontakty z tajnymi młodzieżowymi i studenckimi stowarzyszeniami wileńskimi, przede wszystkim z Towarzystwem Filaretów, które powstało po przekształceniach wewnętrznych w gronie Filomatów. To właśnie Filaretom poeta przesłał napisany najprawdopodobniej pod koniec 1820 roku wiersz zatytułowany Pleśń Filaretów, w którym pisał do swych „współbraci":

„Po co tu obce mowy ?

Polski pijemy miód;

Lepszy śpiew narodowy

I lepszy bratni ród".

W maju 1823 roku na Litwie zaczęły się prześladowania młodzieży związanej z tajnymi organizacjami patriotycznymi i samokształceniowymi. Pretekst był banalny - w wileńskim gimnazjum kilku uczniów klasy V napisało na tablicy parę słów na część Konstytucji 3 maja C. Vh>at Konstytucja 3 maja! Jak słodkie wspomnienie dla nas, rodaków/⁰). Sprawa jednak została wyolbrzymiona do rangi afery politycznej — utworzono specjalną komisję śledczą i zaczęto przesłuchania autorów napisu. Widocznie władzom carskim zależało na rozpętaniu nagonki, niedługo potem bowiem na murach kościoła Dominikanów pojawił się kolejny napis, w którym obok słów gloryfikujących Konstytucję Trzeciomajową, pojawiło się hasło: „Śmierć Dispotam. Day Boże, gdyby się to sprawdziło". Niepoprawna pisownia zdradzała, że najprawdopodobniej była to prowokacja, dokonana być może przez tajną policję. W lipcu 1823 roku do Wilna przybył namiestnik cara, Nowosilcow, którego działania cechowała ogromna gorliwość i brutalność w tropieniu wszystkiego, co niepodległościowe oraz polskie. Pod koniec roku 1823 zaczęły się masowe aresztowania młodzieży związanej z różnymi tajnymi stowarzyszeniami, na przykład Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Moralnego. Nagonka nie ominęła również studentów związanych z Towarzystwem Filaretów. 10 października został aresztowany Jan Czeczot, a w nocy z 23 na 24 października Mickiewicz, którego osadzono w zamienionym na więzienie klasztorze ojców Bazylianów w Wilnie. W więzieniu tym przetrzymywano między innymi Jana Sobolewskiego (filomatę), Adama Suzina (filaretę) i Tomasza Zana.

Wkrótce zapadły wyroki w sprawie przeciwko polskiej młodzieży. Część z nich zesłano do kopalń syberyjskich, część przymusowo wcielono do carskiej armii. 21 kwietnia 1824 roku wyrokiem sądu Mickiewicz został zesłany w głąb Rosji. Stało się tak, gdyż jako poeta Mickiewicz budził w urzędnikach carskich nadzieje na „resocjalizację”.

Tak więc w październiku 1824 roku Mickiewicz wyjechał z Litwy wraz z Franciszkiem Malewskim, przyjacielem oraz towarzyszem niedoli, i przekroczył granicę carskiego imperium. Na Litwę miał już nigdy nie wrócić. Nąjpierw, zgodnie z sentencją wyroku, poeta-zesłaniec pojechał do Petersburga, gdzie kazano mu oczekiwać na