DSCI5372

Recenzja filmu

W części informacyjnej należy wymienić twórców filmu (np. reżysera, scenarzystę, kompozytora muzyki) i odtwórców głównych ról.

W części oceniające] powinno się wziąć pod uwagę: j - scenariusz i reżyserię (czy historia jest ciekawa, czy film jest spójny i sceny wynikają jedna z drugiej, czy akcja toczy się w odpowiednim tempie);

-    grę aktorów (trafność obsady, czy grają przekonująco);

-    zdjęcia i scenografię (plenery, kostiumy, dekoracje, efekty specjalne);

-    muzykę (czy stwarzała odpowiedni klimat, czy była dopasowana do akcji).

Przeczytaj recenzje i odgadnij tytuły znanych polskich komedii.

Udana komedia z roku 1967, w której łatwo odnaleźć dowcipnie przetworzone motywy „Zemsty”, „Romea i Julii” i pionierskich epopei westernowych. Chłopskie rodziny Kargulów i Pawlaków z biednej wioski na kresach, śmiertelnie skłócone już przed wojną, przenoszą się w latach 40. na ziemie zachodnie i, wciąż wrogie, nie mogą wyobrazić sobie żyda z dala od siebie. Pieniactwu rodziców próbuje przeciwstawić się miłość młodego Pawlaka i Kargulanki.

Reżyserem filmu był Sylwester Chęciński. Scenariusz napisał Adam Mularczyk, wtapiając w realistycznie zarysowane tło wiele zabawnych postaci, gagów i sytuacji. Sporo pochwał zebrali aktorzy, zwłaszcza Wacław Kowalski w roli Pawlaka i Władysław Hańcza jako jego antagonista.

Ta trzyczęściowa komedia wojenna wywodzi się z powieści „Przygody kanoniera Dolasa” Kazimierza Sławińskiego. Warszawski cwaniak Franek Dolas (Marian Kociniak) jest przekonany, że przypadkowym wystrzałem na granicy polsko-niemieckiej dał początek wojnie. By odpokutować winę, Franek przewędruje pół świata i przeżyje niezliczone przygody, mąjąc za cel walkę z hitlerowcami. Jego bohaterstwo bierze się nie tyle z fantazji, ile z nieporozumienia...

Publika zakochała się od razu. Krytyka grymasiła: „Biedne to bardzo. Przygody Franka Dolasa mogłyby się dziać wszędzie i zawsze jak Przygody Koziołka Matołka. Z tym że Makuszyński robił to z wdziękiem i wyraźnie dla dzieci”.

Na podstawie recenzji z „Gazety Wyborczej”

ę* a) Przeczytąj uważnie recenzję.

Władca Pierścieni, Drużyna Pierścienia Reżyser, Peter Jackson, przeniósł powieść na ekran spontanicznie, żarliwie, czasem z przesadą i naiwnością. Aktorzy przyjęli tę spontaniczność jako styl gry, co sprawia, że postacie są wyraziste, w większości kipią szczerą żywotno* ścią. Ekipa Jacksona dokonała prawdziwych cudów, łącząc bajecznie bogatą scenografię z efektami specjalnymi, wynajdując w Australii, Nowej Zelandii i wielu innych krąjach plenery przesycone tajemniczą urodą.

W ekranizacji udało się realizatorom przenieść sporo z filozofii autora. Zarówno w filmie, jak i u Tolkiena nąjważniejsze jest spokojne sielskie życie hobbitów w krainie Shire. Cała przygoda z pierścieniem jest obroną codzienności w „małej ojczyźnie”. Wiedza magiczna, władza to zagrażąjące spokojnemu życiu zło. Pierścień dający moc nie jest celem do zdobycia - celem jest ostateczne zniszczenie Pierścienia, aby nie stawał się pokusą, nie służył przemocy i zniszczeniu, nie czynił jednych istot poddanymi drugich.

Oczywiście, takie filmy są dla tych, którzy wierzą, że właśnie fikcja i fantazja nąjcelniej mogą wyrazić nieuchwytne prawdy, i uważąją, że kraina baśni bywa schronieniem przed rzeczywistością. W baśni o Drużynie Pierścienia znąjdąję więcej - przyjazny krąj, którego chce się bronić, bo jest przejrzysty moralnie, uporządkowany. Zło oddzielone od dobra. Tu ofiara ma sens, a przyjaźń - gwarancję sensu i trwałości.

Na podstawie: „Film”, 2002, ar 2

b) Zaznacz te punkty, które autor uwzględnił w swojej recenzji.

Autor recenzji:

fi podaje nazwisko reżysera

wymienia odtwórców głównych ról Hf odnosi się do powieści Tolkiena streszcza fabułę filmu !| ocenia reżyserię, scenografię i grę aktorów

H dokonuje interpretacji filmu I uważa film za wartościowy