DSCN0211 (2)

;7

downią. Scenę zakrywa wielka czerwona kurtyna... Na dolnych miejscach siedzi dużo osób patrzących na kurtynę. Są zaciekawieni...

Bądź jednym z widzów w jakimś rzędzie... Gdzie siedzisz?... Kaź kurtynie unieść się przed jeszcze pustą sceną...

Wyobraź sobie, źe młoda kobieta wychodzi na środek sceny... Jak ona wygląda?... Każ ludziom na widowni bić brawa... Czy słyszysz te brawa?... Kaź młodej kobiecie zaśpiewać piosenkę... Jakąpiosenkę śpiewa?... Kaź widzom znowu bić brawa, ich oklaski są silne i nie milkną... Każ młodej kobiecie opuścić scenę...

Wyobraź sobie, źe na scenę wychodzi mężczyzna i deklamuje wiersz... Czy słyszyszjego słowa?... Które wersety deklamuje?... Kaź wszystkim widzom potakiwać głową z aprobatą... Każ mężczyźnie opuścić scenę...

Wyobraź sobie, źe sam stoisz na scenie... Patrzysz na tłum widzów cieszących się, źe będziesz ich bawił... Widzisz także światła wielu reflektorów, które zanurzają cię w złotej chmurze światła...

Teraz zaczynasz mówić. Powiedz bardzo wolno i uroczyście: DING — DONG, DING — DONG, DING — DONG.

Przysłuchuj się swemu głosowi, jak płynie powoli i coraz mocniej ku publiczności... Teraz ludzie zaczynają klaskać... Kłaniasz się krótko i uśmiechasz uprzejmie...

Zaśpiewaj piosenkę, którą chciałbyś zaśpiewać. Może to być piosenka, którą znasz lub jakaś w tym momencie wymyślona. Co śpiewasz?... Widzowie wołają głośno do ciebie: „Brawo! Brawo!”... Ich oklaski długo nie milkną... Podobają ci się te oklaski?... Teraz widzowie uspakajają się... Opowiedz im długą historię. Zauważysz, że wszyscy słuchają cię z zainteresowaniem... Publiczności podoba się twoja historia... Każdy chciałby zapamiętać ją i opowiedzieć swoim przyjaciołom, gdy wróci do domu... Jaką historię opowiadasz?...

Wyobraź sobie, że sam jesteś znowu wśród publiczności i widzisz siebie na scenie... Przysłuchujesz się sobie w trakcie opowiadania historii... Jak ją opowiadasz?... Jak brzmi twój głos?...

Odwróć się do swego sąsiada po lewej stronie i szepnij mu do ucha: „Aktor na scenie jest świetny. Opowiada wspaniałą historię!” Każ sąsiadowi potwierdzić twoje słowa skinięciem głowy...

Teraz bądź sobą, takim, jakim jesteś na scenie... Opowiedz swoją historię do końca... Wyobraź sobie, źe widzowie znów biją brawa... Teraz bądź znowu na widowni i oklaskuj z zapałem siebie na scenie...

Przenieś się znów na scenę i wymyśl krótki dramatyczny wiersz, nie musi się rymować... Co mówisz?... Zrób przerwę i pozwól, żeby żywe oklaski publiczności płynęły ku tobie jak fale... Odczuwaj całym ciałem szmery oklasków rąk i zachwycone okrzyki. Wyobraź sobie, że jesteś znów na widowni i przyglądasz się sobie stojącemu na scenie... Popatrz, jak uprzejmie i swobodnie kłaniasz się publiczności... Machasz do niej rękami...

Brawa nasilają się... Bądź znowu sobą na scenie i podejdź do krawędzi... Rzucaj całusy do publiczności... Widzowie teraz wstają, biegną ku scenie i wołają: „Brawo! Brawo!” Klaszczą zachwyceni. Niektórzy mają kwiaty i rzucają je tobie...

Teraz cofnij się w głąb... Kurtyna zapada... Kwiaty zabierasz do garderoby... Tam trzech dziennikarzy ściska ci ręce i gratuluje występu... Co mówią?...

Bądź znowu na scenie... Ukłoń się publiczności... Każ widzom ciągle klaskać i tupać nogami... Zaśpiewaj im jeszcze jedną piosenkę... Pozwól widzom podziękować tobie lekkimi oklaskami... Tym razem wołają do ciebie: „Dosyć. Nie chcemy już ciebie słuchać. Jesteśmy zmęczeni i idziemy do domu. Ty też idź do domu!”...

Wszyscy widzowie opuszczają w miłym nastroju teatr...

Wyobraź sobie, źe jeszcze raz występujesz na scenie... Teraz siedzą na widowni dzieci z twojej grupy, ich przyjaciele, znajomi i krewni. Wszyscy patrzą na ciebie z zaciekawieniem... Stajesz na środku sceny i mówisz powoli i uroczyście: DING — DONG, DING — DONG, DING — DONG. Wszyscy klaszczą, wołają „Brawo!” i tupią nogami. Stwierdzają głośno, źe jesteś naprawdę wspaniały...

Co chciałbyś teraz na scenie zrobić dla widowni?... Zrób to... Czy jest coś innego, co chciałbyś teraz zrobić?... Jeżeli tak, to zrób to teraz...

Czy życzysz sobie jakiejś reakcji?... Czy dzieci z twojej grupy mają zrobić coś konkretnego?... Każ im to teraz zrobić... Pożegnaj swoją publiczność i powoli wróć świadomością tutaj, do tego pomieszczenia...

Odczekaj jedną minutę, żeby całkiem powrócić do rzeczywistości i opowiedzieć innym dzieciom o swoich doświadczeniach...

Należy odczekać, aż wszystkie dzieci otworzą znowu oczy.

jT~«n KRYTERIA OCENY

□    Czy zabawa podobała mi się?

□    Czy potrafiłem wyobrazić sobie te różne sytuacje?

□    Co mnie najbardziej bawiło?

□    W jakich sytuacjach próbuję odegrać na swojej wewnętrznej scenie to, co chcę powiedzieć? Kiedy to ma sens? Kiedy to mnie tylko blokuje?

O Jak swobodnie potrafię w tej grupie mówić?

□    Czy ta grupa akceptuje mnie dostatecznie?

DOŚWIADCZENIA

Większość dzieci czuje się po tym eksperymencie silniejsza, odważniejsza i rozmowniejsza. Ważne, żeby swoje fantazje wypowiadały powoli i bardzo się na tym koncentrowały.

57