DSCN0443

Technika nitowania. Po wywierceniu otworów i wygładzeniu* powierzchni w nitowanych blachach nakładamy je na siebie i skręcamy w paru miejscach śrubami. Następnie w otwór wsuwamy nit, podpieramy jego łeb przyporem i dociskamy łączone części dociskaczem, a do drugiego końca nitu przykładamy na-główniak (zakuwnik) i uderzamy weń wielokrotnie. Powoduje to spęczenie trzonu oraz utworzenie drugiego łba nitu, tzw. zakuwki (rys. 130). Zakuwkę należy kształtować uderzeniami młotka najpierw wzdłuż osi nitu, a następnie skośnie.

Aby przyspieszyć nitowanie, zamiast młotków ręcznych stosuje się rozmaite urządzenia mechaniczne lub pneumatyczne czy elektryczne, tzw. nitownice (rys. 131 i 132).

Okładziny cierne szczęk hamulcowych zamocowuje się nitami ze stali miękkiej, miedzi lub mosiądzu. Nitów ze stopów lekkich nie należy stosować ze względu na zbyt małą wytrzymałość, zwła-

Rys. 130. Sposób nitowania: o) dociskanie, b) wykonywanie zakuwki

Rys. 131. Nitownice: c) i b) wiszące, c) stojąca

szcza w podwyższonej temperaturze wywołanej pracą hamulców. Rysunek 133 ilustruje sposób nitowania okładzin ciernych. W celu przynitowania okładzin do tarcz sprzęgłowych należy w nich wywiercić otwory na nity tak, żeby łby nitów były wpuszczone poniżej powierzchni ciernej okładziny o l-t-2 mm (rys. 134). Okładziny zamocowuje się nitami drążonymi z miedzi lub mosiądzu. Formowanie zakuwki należy wykonać starannie, najlepiej za pomocą nitownicy o odpowiednich końcówkach.

Przy nitowaniu mogą występować różne braki, a do najczęściej spotykanych należą (rys, 135): 1) przesunięcie zakuwki i łba nitu (rys. a, b) spęczenie nitu pomiędzy zbyt słabo dociśniętymi blachami (rys. c), 3) zacięcie zakuwki (rys. d), 4) nieszczelne przyleganie zakuwki (rys. e), 5) pęknięcie na brzegach zakuwki (rys. /).

Rys. 133. Nitowanie okładzin ciernych:. a) prawidłowe, bj niepraWdłowe

Rys. 134. Otwory na nity oraz nity tarczy sprzęgła

103