DSCN0453

Konik służy do podtrzymywania przedmiotów obrabianych w kłach tokarki, a ponadto w pewnych przypadkach do umocowania takich narzędzi, jak wiertła, rozwiertaki itp. Kadłub konika opiera się na płycie, którą można przesuwać wzdłużnie po łożu tokarki. Rysunek 167 wyjaśnia konstrukcję konika.

Rys. 166. Nakrętka zaciskowa w zamku tokarki

Rys. 167. Konik

Przy toczeniu długich i cienkich wałków, których długość przekracza dziesięciokrotnie (lub więcej) ich średnicę, jest stosowana podtrzymka (okular, luneta), która zapobiega uginaniu się wałka. Podtrzymki mogą być stałe lub przesuwać się z suportem (rys. 168).

Rys. 168. Podtrzymki: a) stała, b) ruchoma

Typowe prace tokarskie. Konstrukcja tokarki umożliwia obrabianie rozmaitych powierzchni przedmiotów w różny sposób. Do typowych prac tokarskich należą:

—i obrabianie powierzchni walcowej zewnętrznej (toczenie wałków i stożków) oraz wewnętrznej (otworów),

—    toczenie powierzchni czołowej (planowanie),'

—    nacinanie gwintów.

Oprócz już wymienionych robót na tokarkach po odpowiednim ich oprzyrządowaniu można wykonywać toczenie powierzchni nieokrągłych, zataczanie, wiercenie otworów, radełkowanie itp. Zewnętrzną powierzchnię walca toczyć można w kłach lub w Uchwycie. Toczenie w kłach ze względu na zachowanie współ-ósiowości przy dwuczęściowej obróbce jest ekonomiczniejsze od toczenia w uchwycie. Dlatego takiemu zamocowaniu przyznaje się pierwszeństwo i wobec tego obróbka w kłach jest najczęściej

—    stosowana (rys. 169).

Rys. 170. Nawiertak nakiełk^w .    Rys. 171. Ustawienie noża tokar

skiego

Przed toczeniem w kłach należy przedmiot przygotować przez wywiercenie z obydwóch stron nakiełków specjalnym nawierta-kiem (rys. 170). Podczas toczenia w kłach warunkiem otrzymania dokładnej powierzchni walcowej jest utrzymanie współosiowości kłów wrzeciona i konika.

L

123