DSCN0453

_nodtrzvmywania przedmiotów obrabianych Konik śluzy do I i    _ch przypadkach do umocowa-

S^r_PU kt6r, można P^P° tokarki. Rysunek 167 wyjaśnia konstrukcję kom a.

Rys. 166. Nakrętka zaciskowa w zamku tokarki

Rys. 167. Konik

w kłach tokarfa. a P°n    _rozwiertaki itp. Kadłub konika

Przy toczeniu długich i cienkich wałków, których długość przekracza dziesięciokrotnie (lub więcej) ich średnicę, jest stosowana podtrzymka (okular, luneta), która zapobiega uginaniu się wałka. Podtrzymki mogą być stałe łub przesuwać się z suportem (rys. 168).

Rys. 168. Podtrzymki: a) stała, b) ruchoma

bianieTl_a^Pitv^eh^t0karSkie- ^Konstruk<^ tokarki umożliwia ob, typowych prac    ^W    SP°^SÓb‘

-    k6w^biⁱs"oⁱ2^ekówT^{ierZChni WalC}°^{Wei zewn}ętrznej (toczenie wałków i stozkow) oraz wewnętrznej (otworów),

_ toczenie powierzchni czołowej (planowanie),

—    nacinanie gwintów.

Oprócz juz wymienionych robót na tokarkach po odpowiednim ich oprzyrządowaniu można wykonywać toczenie powierzchni meokrągiych, zataczanie, wiercenie otworów, radełkowanie itp. Zewnętrzną powierzchnię walca toczyć można w kłach lub w uchwycie. Toczenie w kłach ze względu na zachowanie współ-osiowości przy dwuczęściowej obróbce jest ekonomiczniejsze od toczenia w uchwycie. Dlatego takiemu zamocowaniu przyznaje się pierwszeństwo i wobec tego obróbka w kłach jest najczęściej stosowana (rys. 169).

Rys. 169. Obróbka w kiach 1 — tarcza, 2 — zabłerak, 3 - śruba dociskowa zabieraka

Rys. 170. Nawiertak nakielków

Rvs. 171. Ustawienie noża tokarskiego

„    ,    .    „ _kłach należy przedmiot przygotować przez

Przed toczeniem w kłach n >    _janym nawierta-

ywiercenie z obydwóch str ^    _warunkiem otrzymania

iem (rys. 170). Podczas toc    _utrzymanie współosiowości

okładnej powierzchni walco J J łów wrzeciona i konika.

123