DSCN0659

pagi por la vino. Sed la vilagano ne perdis sian trankvilecón diris:

„Mi neniel komprenas, kion vi volas. Se miaj azenoj drinkis vinon , mi almenau ne igis ilin tion fari“.

La apotekisto sentis sin ofendita per tiaj vortoj kaj postulis ke la vilagano iru kun li al la urbestro. Tie li komencis sian plen-don kaj postulis, ke la vilagano ne nur pagu al li por la vino, sed ankau estu punota, car li ne sufiće firmę alligis la azenojn, kiuj pro ći tio facile estus povintaj fari ankau alian malutilon en la urbo.

(daGrigo sekvos)

spritaJoj

Eraro

Jogo:    Panjo, ću en tiu boteleto estas haroleo ?

Patrino: Ne, karulo, en gi estas gluo.

Jocjo:    Tion mi jam pensis, car mi ne povas plu depreni mian

capon!

Miskompreno

Almozulo: Kara Sinjorino, mi havas grandan soifon.

Sinjorino: Atendu, mi tuj alportos al vi akvon.

Almozulo: Pardonu, sinjorino, mi diris, ke mi soifas, sed ne, ke mi volas lavi min.

KONVERSACIAJ DEMANDOJ

Kio okazis en iu urbeto antau kelkcent jaroj?

Kie kaj kiam haviś lokon eksterordinara okazintajo?

Kiu alportis ion sur du azenoj por la urba foiro?

Kion li volis fari post la enspezo de iom da mono?

Kien li iris tiucele?

Ću gi estis unuagrada mangejo ?

Kion li deziris tie mangi?

Kie li lasis siajn azenojn?

Ću li lasis ilin libere?

Kiaj estis la mizeraj bestoj?

De kio iii fórsiris sin?

Kion iii faris poste?

Kiu logis proksime al la mangejo?

Kion li estis aranginta guste en tiu tago? ću oni volonte trinkadis tiuspecan vinon?

Kion li faris por ke la trinkajo malvarmigu?

Kie kaj kien li sidigis sin?

Kion forgesis fari la servistaro?

Kio okazis pro tio?

Ću la azenoj estis kutimigitaj al tiel forta trinkajo? ću la vino bongustis al la bestoj?

Pro kio gi plaćis al iii?

ću la bestoj multe trinkis de la vino?

Kion iii faris poste?

Kie iii dancis kaj saltis kieł frenezaj?

D. POR ESPERANTIGO

ROZWÓJ ESPERANTA (ciąg dalszy)

Chociaż wiek życia języka esperanto nie jest jeszcze długi, jednak także on, jak każda żywa istota, bardzo się rozwinął i wzbogacił podczas tego względnie krótkiego czasu. Dr Zamenhof mógł był wydać nie książeczkę z około tysiącem pierwiastków słownych, lecz zaraz na początku opracować obszerny słownik z wszystkimi koniecznymi wyrazami, których współcześnie używamy. Lecz umyślnie nie uczynił tego, ponieważ dobrze uświadamiał sobie, że jest wielka różnica między teorią a praktyką; że to, co wydaje się być dobre teoretycznie, niejednokrotnie okazuje się w praktyce mało wartościowe i niezdatne. Dlatego wolał on opracować i opublikować tylko podwaliny nowego języka, gdzie znajdują się tylko najkonieczniejsze elementy, a jego wykończenie pozostawić praktycznemu używaniu języka, dokonywanemu przez rzesze esperantystów (1 wyr.) na całym świecie.

Przez to esperanto przestało być sztucznie utworzonym językiem,

241

Podręcznik jęz. esperanto — 16