DSCN2049 (3)

Rys. 4.20. Różne ukształtowanie'elementów wych. od prymitywnych komórek siłowych (A) ,j₀ wyspecjalizowanych członów rur sitowych (C)

2. Komórki towarzysząc e, zwane też jjrzyrurkowymi, występują roślin okrytozalążkowych.,Sąto komórki żywe, wydłużone, mniejsze od sitowych i ściśle do nich przylegające .(rys. 4.22). Mają one wspólne pochodzenie — człon rurki sitowej i komórki towarzyszące powstają przez podłużny podział komórki macierzystej (rys. 4.21). Komórka towarzysząca może się później jeszcze podzielić poprzecznie i wtedy do jednego członu rurki sitowej przylega kilka komórek przyrurkowych.

Rys. 4.21. Rozwój członu rurki sitowej i komórek towarzyszących (wg Esau, zmienione). A — podział podłużny komórki macierzystej na człon rurki siłowej i komórkę macierzystą komórek towarzyszących; B — człon rurki sitowej i podział poprzeczny komórki macierzystej komórek towarzyszących; C — komórki towarzyszące oraz zróżnicowanie się członu rurki sitowej (zanik jądra, wykształcenie się porów sil)

Rys. 4.22. Łyko. A — przekrój podłużny, B — przekrój poprzeczny

U nagozalążkowych komórki sitowe kontaktują się z lak zwanymi komórkami Strasburgera, które funkcjonalnie są odpowiednikami komórek towarzyszących, natomiast nie powstają przez podział ze wspólnej komórki macierzystej.

3.    Miękisz łykowy składa się z ko.mórek mniej lub bardziej wydłużo-jjych, występujących w postaci pasm wśród innych elementów łyka/ (rys. 4.22). W niektórych organach, np. w korzeniu spichrzowym marchwi, może być w łyku bardzo dużo miękiszu i wtedy pełni on funkcje tkanki spichrzowej.

4.    _W łókna łykowe (rys. 4.22) są zwykle dłuższe od włókien drzewnych, i różnią się od nich jamkami prostymi. Włókna nie występują w łyku niższych roślin naczyniowych. U paprotników i wielu nagozalążkowych łyko składa się tylko z komórek sitowych i miękiszu łykowego.

Epidemia

Epidemia, czyli skórka, stanowi najczęściej pojedynczą warstwę komórek na powierzchni młodych organów lub młodych części organów. Zbudowana jest z ko-mórek żywych, otoczonych celulozową ścianką, ściśle do siebie przylegających i zwykle pozbawionych typowo wykształconych chloroplastów^

Skórka stanowi graniczną warstwę pomiędzy rośliną a środowiskiem zewnętrznym i jej budowa odgrywa dużą rolę w przystosowaniu do niego roślin. Dlatego inaczej wykształcona jest skórka na pędzie nadziemnym, a inaczej na podziemnym korzeniu. Także u roślin przystosowanych do różnych warunków środowiska nadziemnego, zwłaszcza różnej wilgotności i temperatury, spotykamy rozmaity sposób wykształcenia skórki.