DSCN2454 (2)

100

SimmttmPupmĘę

wanc przez ówczesnego komendanta rejonowego Policji, na wniosek właściwego organu samorządu gminnego. Policja lokalna wykonywała wyłącznie czynności administracyjno-porządkowe, a także inne me cierpiące zwłoki czynności związane z zawiadomieniem o przestępstwie i zabezpieczeniem miejsca zdarzenia. Policjanci policji lokalnej nie mogli prowadzić śledztw i dochodzili nawet w sprawach mniejszej wagi.

W praktyce działania policji lokalnej okazało się, i to dość szybko, ze cel, dla którego została utworzona, nie został osiągnięty. W założeniach ustawodawcy policja lokalna miała ukierunkowywać swoją działalność na potrzeby miejscowych społeczności i w sposób ewolucyjny włączać miejscowe środowiska do aktywnego zapobiegania przestępczości. Były to jednak zadania dość trudne i nie wspierane przez samorząd gminny, dla którego działalność policji lokalnej stanowiła obciążenie dla lokalnego budżetu. W rezultacie policja lokalna zlikwidowana została w 1995 r.

Struktura organizacyjna Policji ukształtowana została w ramach funkcjonującego wówczas podziału terytorialnego podstawowego (na stopniu województwa) oraz specjalnego i obejmowała do końca 1998 roku: 49 komend wojewódzkich, 365 komend rejonowych, 1948 komisariatów i 137 specjalistycznych komisariatów policji kolejowej, wodnej i lotniczej. Organizację komend i komisariatów Policji oraz właściwość terytorialną komend rejonowych określał - zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy - Komendant Główny Policji. On też tworzył, w razie potrzeby, specjalistyczne komisariaty Policji. Właściwość terytorialną komisariatów Policji na terenie swojego działania określał komendant wojewódzki Policji.

Centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego ustanowiony został Komendant Główny Policji, podległy ministrowi Spraw Wewnętrznych¹⁵. Był on mianowany (od 1995 r. powoływany i ta forma obowiązuje nadal) przez Prezesa Rady Ministrów na wniosek ministra Spraw Wewnętrznych po zasięgnięciu opinii Politycznego Komitetu Doradczego przy ministrze Spraw Wewnętrznych¹⁴. Ten sam tryb zachowany został przy odwołaniu Komendanta Głównego Policji.

Trzeba podkreślić, że w sposób jednoznaczny pozycja prawna komendanta głównego określona została dopiero przepisami ustawy z 1990 r. Ustawa podkreśla, że Komendant Główny Policji jest przełożonym wszystkich funkcjonariuszy Policji, z czego wynikają dla niego określone uprawnienia.

** Ustawa z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (tekst jedn. Dz. U. 2003, Nr 159, póz. 1548 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 1999 r., określa ministrów przy użyciu nazwy działów, którymi kierują; w związku z tym późniejsze regulacje prawne używają już określenia .minister właściwy do spraw wewnętrznych'.

¹⁴ Tzw. „reforma centrum' wprowadzona z dniem 1 stycznia 1997r. zlikwidowała m-in. Polityczny Komitet Doradczy przy ministrze Spraw Wewnętrznych, aktualna treść art 5 ust. 3 ustawy o Policji stanowi, że Komendanta Głównego Policji powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych.