DSCN6967

Julian Tuwim Pognęb Słowackiego

Janom Lechoniowi

Witaj, trumno wąziutka!

Co tam stuka w popiele?

Czaszka, wyschłe piszczele,

Paryskiej ziemi grudka,

Nie wiem co, ale niewiele...

Dzień dobry, biedny aniele.

Biją dzwony i działa Zmurszałym szczątkom ciała,

Kłaniają się ministrowie,

Kroczą persony przednie.

Ulica patrzy i słucha. —

Wiozą ci — ach! Krakowie! —

Wiozą d Króla Ducha.

Prezydent mówi — i blednie. Marszałek mówi — i blednie.

Sztandar śnieżnie i krwawo Okrył dę, prochu, dumnie.

Wiozą d — ach! Warszawo! —

Wiozą ci Króla Ducha,

A kości grzechocą w trumnie,

Stukają okrutną sławą I rośnie cisza głucha,

I tłumów pobożnych mrowie.

Witaj i żegnaj, Warszawo!

Witaj i żegnaj, Krakowie!

A co się stało? Co było?

Szczupły brunecik, syn Sally.

I nagle — Ogień — Idea:

polski — On — Salomea, j już się wszechświat pali!

Sam plonie w nim! Spalił si_ę! s_pal3, Spalonego grzebali Syna twojego, Sally!

Zgasili go mogiłą,

Spopielił się, zatracił!...

Potem grób rozkopali,

Świat się matce odpłacił:

Odniósł proch.

_Tak to był°.

^ działo i działo ■_0)Za czym serce pękało,

a czym wył — obłąkaniec.

r_a śmierć szli po kolei jak kamienie Przez Boga Rzucane

Na szaniec!

A potem stało się, wstało Słowo Ognia — Idei,

I teraz tłum stoi niemy,

Ulica zastygła we dnie.

Prezydent mówi — i blednie, Marszałek mówi — i blednie.

A wszyscy jednakowo nie wiemy, Gdzie słowo i gdzie ciało?

Słowo? dzwoni i błyska,

Słowo pioruny ciska,

Jak dawniej — szumnie, dumnie! Ciało? Próchnicą przeżarte,

Ciało na popiół starte