DSCN6980

216

Julian Tuwim Dwa wiatry

Jeden wiatr — w polu wiał, Drugi wiatr — w sadzie grał: Cichuteńko, leciuteńko,

Liście pieścił i szeleścił,

Mdlał...

Jeden wiatr — pędziwiatr! Fiknął kozła, plackiem spadł, Skoczył, zawiał, zaszybował, Świdrem w górę zakołował I przewrócił się, i wpadł Na szumiący senny sad,

Gdzie cichutko i leciutko Liście pieścił i szeleścił Drugi wiatr...

Sfrunął śniegiem z wiśni kwiat, Parsknął śmiechem cały sad, Wziął wiatr brata za kamrata, Teraz z nim po polu lata,

Gonią oba; chmury, ptaki,

Mkną, wplątują się w wiatraki, Głupkowate mylą śmigi,

W prawo, w lewo, świst, podrygi Dmą płucami ile sił,

Łobuzują, pal je licho!...

A w sadzie cicho, cicho...

Julian Tuwim fla noże

Dzika grał Straszna grał Oczy płoną! Serce górze!

Który? Dwóch nas być nie może! Albo ty — albo ja.

Raz-dwa, raz—dwa!

^Ja noże!!

Krwi! krwi! T ak jak zwierz,

Żarem tchnę, wzrokiem palę!

Bez litości! W męce, w szale Wyje żądza, wyje chuć!

Celnie gódź!

Dobrze dźgniesz —

— Sam pochwalę!

Stań wprost — nie jak tchórz,

Lub ci sam pod żebro nóż W walę!

Dzika gra, straszna gra:

Albo ty — albo ja!

Miękkie ciało — twarda stal,

Tu się zaczaj, tam się skryj,

Po rękojeść w serce wbij,

Po rękojeść w serce wwal,

W miękkie ciało twardą stal, Dźgnij!

A ja też, a ja też,

Chytrze, skrycie niby zwierz, Póki krwią się nie obroczę, Naprzód skoczę!