DSCN7051 (2)

99

15.

99

15.

w. 555 Pan wojewoda z Gontą kończy dzieło. — Wojew Stempkowski poskromił bunt ukraiński. Trzeba znać, że kary nie ustępowały w srogości zbrodi przestępców; one rozjątrzyły jeszcze bardziej, przestraszyły lud ukraiński. (Przyp. p.)

636 Długo, zbyt długo myślom zostawiona,

Stała u okna młoda rządcy żona.

Czy nie zły wicher szeptał ci, Orliko ?

Masz w oczach radośćT'ale'radość dziką.^-Ciężkieś westchnienie na łono stoczyła:

540 Jakby w obawie, aby skrytość cała,

Którąś w milczeniu tak długiem warzyła,

W cześnie przestraszyć świata nie zechciała. »Ho-ha!« Bicz klasnął, brzęknęły łańcuchy, Opadły mosty, bruk zagrzmiał, bicz klaska, 646 Rośnie po zamku, zbliża się grzmot głuchy: »Ho-ha!« Bicz klasnął, stanęła kolaska. Raduj się, zamku! rządca wesół wrócił, Widać, że drogę prędką jazdą krócił,

Bo z wszystkich koni tak się opar dymi.

660 Ale z wieściami powrócił dobremi.

Skoro pomówił z kaniowskim starostą, Wnet wyprawiono dwa oddziały naraz: Jeden z nich Szwaczkę miał otoczyć zaraz, A drugi ciągnie do Kaniowa prosto.

865 Pan wojewoda z Gontą kończy dzieło; Wkoło szubienic stawia tysiącami;

Opatrzne oko zeszło już nad nami,

By kres bezbożnej swawoli wytknęło!

Jemu więc, do snu, ufnie zdajcie życie

11 loża wasze wstępujcie spokojnie,

0₀    w świetle szczęśeia oczy otworzycie;

Zaśniecie z wojną, wstaniecie po wojniel ■Otóż i nowy goniec, pędem zmierza.

Coraz pomyślniej. Przybiega z oddziału,

Co śledził Szwaczkę u Rosi nadbrzeża: gez hasła bitwy, bez jednego strzału,

2nikł on z obozem, — jakby wpadł do ziemi;

1    tak bez śladu, że nasi, zdumiali,

Już nie wiedzieli, gdzie go szukać dalej.

jrAż go odkryto między lasy temi:

| wkrótce przyjdzie do rozprawy z nimi.

Lecz męstwu naszych można ufać śmiele,

2e to spotkanie kres położy wojnie.

Więc dzwony, działa niech głoszą wesele!

IA zamek z miastem zasypia spokojnie.

16.

Już, w głuchej nocy opóźnioną porę,

Przyćmiona lampa słabo się rozżarza;

Tak po miesiącu okna różnowzore

Błyszczą w kaplicy pośrodku cmentarza.

iŁoże małżeńskie, zapłonione blado

Światłem, co mdlało, buchało, znów mdlało,

Tak się w półcieniach dziko wydawało,

Jakby to łoże, gdzie umarłych kładą.

Po dniowym trudzie małżonek śpi mocno:

[Zmrużonem okiem poco żona czuje ?

nis    ~~    ~    " "    _______

E 565 Co śledził Szwaczkę — w picrwodr.: »krążył« (okrążał).

> 585 Zmrużonem okiem poco iona czuje? — »czuje« zamiast: »czuwa«.

7*