DSCN7056 (3)

756 »Stójże mi, widmo! nóż to doświadcz^ »I poświęcony i dobrze ostrzony.

»Rzuć go na wicher, co taiiczy pta^dro^ »A gd2te~śię kręcił, świeżą krew zobacz^ »Jeżeli tylko dotrzymać mi raczysz,

760 »W Bogu nadzieja, dobrze cię ugodzę!* | Nóż błysnął, gwizdnął... Po niewieścim Po smutnym lampy rozbryinionej dźwięku, | Głucho i ciemno. Kozacy zdumieli , Jeszcze krwawego widma nie pojęli,

765 Kiedy ryk Szwaczki rozległ się olbrzymi: »Podajcie głownię, co się ot tam dymi! j »Zniknęła larwa, to jej ślad te plamki.. »Przyświecaj lepiej... bliżej... tu, do klamki,, »Znać otwierała... wyszła temi drzwiami.

770 »Jui to nie djabeł, co uciekł przed namilt

|_n drzwi łupnęły, tu zasuwa brzęka;

>_U) biegiem skorszym, zbudziła podłogę; fu prawie słychać, jak serce jej bije:

|f_U ją dokona przeznaczenie srogie, piecb tylko drzwi te wyprze ramię czyje; [już to ostatni przytułek za niemi;

Ijiybaby szatan schował ją do ziemiL,

0    zmykaj, zmykaj! W zbrodniach tobie ró^j Ścigają ciebie przy iskrzącej główni, i Skopcony ogniem, krwią ofiar ociekły, Toczy się Szwaczka przed rozjadłą zgrają:

776 Tu jego usta »łamać drzwi!« wyrzekły, -

1    tu drzwi nowe z zawias wypadają.

Długo trwać będzie ta igraszka dzika:

Ci dobrze gonią, ta dobrze umyka. Zbestwiona pogoń drzwi po drzwiach wysadJ

780 Tu już stracili, tu znów krew ją zdradza, Skoro o ścianę oprze się jej ręka;

w. 757—8 Rzuć go na uńcher, co tańczy po drodzt,■