DSCN7075 (2)

23.

23.

no Ostatnim rykiem, ostatnim płomieniem Buchnął jar wreszcie z rozdartej paszczęki; Otchłań bezdenna nieskończonej męki,

Dusz potępionych syta złorzeczeniem Nie straszniej ryknie przed świata zniszczeniem, j J86 Łuno pożaru, strzelby błyskawica,

Co ten ofiarny djabłom stos podnieca,

Blaskiem południa jaśnieje tu prawie;

Ale w tym zmęcie, w tej dymu kurzawie,

Nie można widzieć, kto z Lachów, kto z Rusi: iw Tylko jednego poznać każdy musi.

Gdzie kilku razem w śmierci bolach jęczy,

Tam ataraana żelazo połyska;

Gdzie prze koń jeden, a szereg, jak fala,

•Cofa się w kręgu płynących obręczy, —

Tam atamana wrony koń się ciska.

Błyskami wojny cięcia swe zapala;

Gromami wojny wszystkie zbiega strony!

Zda się, że z każdą kroplą krwi toczonej,

Co mu dłoń poi pałasz ubroczony,

** Serce rozjusza i szablę nastała.

Ale dłoń jedna, i jedna odwaga Nie nie stanowi, albo mało znaczy

w. 7X4 ryknie — w pierwodruku: »rzygnie«.

—9tf) Składnia tu mętna. Znaczenie wierszy takie: Od pożaru wojennego połyskuje szabla atamana przy jego cięciach; od sam, jak grom, rzuca się w różne strony dokoła; i zdaje się, że im więcej dłoń jego nurza pałasz we krwi, lem więcej rozjusz* się-seret atamana a szabla hartuje.    j

tf(RU gdzie za mnóstwem przechyla się waga;

E(jłA tam korzyść, śmierć z chlubnej rozpaczy, g dosyć szczupłego Nebaby oddziału [jeden za drugim ubywa pomału... kboć przy niewoli, co u Lachów czeka,

[Sama śmierć, widna, jest jeszcze powabną;

S 2 boleścią jednak postrzegł on zdaleka,

,jak szyki jego w nacieraniu słabną.

11 wzrok mu zaćmił jakiś zamiar dziki, l wnet radości błysnął promieniami: i ikrzepcie się, bracial« woła; leci w szyki. kiBóg pomoc niesie, zwycięstwo za nami! oiPatrzcie, to nasi! jak, podobni chmurze ■i(Patrzcie przed pożar), suną się po górze.*

I Buchnęła walka, zagaśnienia bliska, r.l serca znowu mordem zakipiały.

24.

(Zadrżał ataman. Cóż-to za zuchwały ■Natrętną szablą przed oczy mu błyska ? j Dwa razy natarł, dwa razy odskoczył, i Dwa razy koniem wokoło zatoczył, —

Opatrzył porę, spuścił szablę razem,

I ż Hamana spotkał się żelazem.

I p Ostrze na ostrzu zaiskrzy, zadzwoni;

| kZolnięrz wkrąg strzeli okiem zadziwionem:

[. Aż szabla gwiazdy błysnęła ogonem, r I gdzieś daleko świstnęła mu z dłoni.

1 ^iVlflSP^sza tataj porada przestrachu:

■ W pole przed siebie puścił się z kopyta.

1 MifllMkili. nie zmykaj, mój ty śmiały Lachu!