DSCN7363 (2)

z „ M E L O D I I B I B L I J NYCH”

JUBAL

21. Imię zaś brata jego, Jubal: ten był ojcem grających na harfach i muzyckiem naczyniu.

Genesis roz. IV.

Potomek Kaina, zrodzony na biedę,

Po ziemi wygnania z moją harfą idę,

I dziecko tułacze och! nieraz zapłaczę, Gdy wspomnę na raj nasz, — na Eden.

* Choć jedzą chleb w znoju synowie Lamecha,

Im w myśli swoboda i w sercu uciecha,

Choć jedzą chleb w znoju! — a ja w niepokoju Za wszystkich sam cierpię — ja jeden!

Synowie Lamecha zbytkują nade mną;

¹⁰ Gdy ujrzą twarz moją w noc cichą a ciemną

MELODII BIBLIJNYCH

Pierwodruk: Melodie biblijne, Lwów 1852. Niektóre wiersze druko-ne wcześniej w czasopismach.

SAL

Pierwodruk w: "Dziennik Mód Paryskich* 1845, nr 17.

Tytuł: Jubal — postać z biblijnej Księgi Rodzaju, z rodu Kaina, syna męka (w wierszu: Lamecha); według przekładu w Biblii Tysiąclecia „od niego to pochodzą wszyscy grający na cytrze i na flecie”. Dla ejskiego — praojciec i prawzór poetów.

Na harfie opartą, jak niebo otwartą,

Jak księżyc promienną i bladą:

To wtedy pełzając mój namiot podchodzą,

Mój namiot z gałęzi, gdzie pieśni się rodzą,

I ciężkie swe dłonie jedni mi na skronie A inni na struny pokładą.

Choć jednej nawiązać struny nie umieją,

Synowie Lamecha z mej harfy się śmieją,

Do jarzma wdrożeni, od Boga wzgardzeni,

0    raju straconym i nie śnią.

A ja bym w ich piersiach zaszczepić chciał bole, By żywo uczuli swą własną niedolę,

A potem znużone te serca skrwawione Cieszyłbym nadzieją i pieśnią.

O! ojciec ja pieśni, gdy siądę na górze,

To orzeł przelotny usiądą na chmurze,

I długo mnie słucha, nim skrzydła rozrucha

1    dalej z wiatrami poleci.

I nieraz, gdy śpiewam, to leśni ptakowie Bez trwogi siadają na młodej mej głowie,

A zejdzie li gwiazda, to lecą na gniazda Wyuczać mer pieśni swe dzieci.

Synowie Lamecha wzgardzają pieśniami — Lecz kiedyś, o! kiedyś nadejdą ze łzami. Jubala obsiędą i prosić go będą O jedną piosenkę — jałmużnę.