DSCN7782 (3)

Rozdział VIII JAŁTA

Uzurpatorzy przejmują władzę w Polsce Przyrzeczenia i zdrady w Jałcie List żelazny dla przywódców podziemia Zaginięcie przywódców Churchill ulega depresji

Mój następca, Tomasz Arciszewski, pełen wigoru stary przywódca socjalistów, znał tyranię hitlerowców z pierwszej ręki; wydostaliśmy go bowiem z Polski drogą powietrzną po 5-ciu latach spędzonych w okupowanej Warszawie. Kontynuował wysiłki rządu Polskiego zmierzające do porozumienia z Rosją. Przemawiając jako premier w dniu 7 grudnia 1944 roku wyciągnął przyjazną dłoń. Niestety nikt jej nie pochwycił. Rosyjskie plany stworzenia Polski sowieckiej postępowały szybko naprzód i to bez zgody, czy też na skutek obojętności zarówno Stanów Zjednoczonych, jak i Wielkiej Brytanii.

Działalność czerwonych była skoordynowana na wielką skalę. Armia Czerwona stała tuż pod Warszawą (jakkolwiek inne oddziały wojsk rosyjskich już dawno przeszły obok stolicy), czekając aż Niemcy kompletnie zniszczą miasto. W dniu 31 grudnia, komitet lubelski (PKWN) na polecenie Kremla ogłosił siebie tymczasowym rządem, oswobodzonej i demokratycznej Polski. W dniu 5 stycznia 1945 Rosja uznała ten rząd formalnie. W dniu 13 stycznia dowództwo Armii Czerwonej ogłosiło, że rozpoczyna pełną ofensywę przeciw Warszawie, zaś w dniu 17 stycznia wojska czerwone weszły do opuszczonej i zrównanej z ziemią stolicy. Wszystko odbyło się sprawnie z zimną zaciętością. Oświadczenie o sformowaniu nowego rządu polskiego, zostało wydane przez grupę Polaków - nieznanych ludności polskiej, którzy przy poparciu Rosji powołali „Krajową Radę Narodową”. Był to odmienny sposób określenia: „Polska Republika Radziecka”, tylko że władcy Rosji mieli dość taktu, aby nie nazwać tego w sposób dosłowny.

Bolesław Bierut, przewodnicząc na posiedzeniu Krajowej Rady Narodowej, złożył wymagany wniosek o wydanie proklamacji i ogłosił następnie, że mianował Osób-kę-Morawskiego premierem i ministrem spraw zagranicznych. Również arbitralnie zostali mianowani: Władysław Gomułka i Stanisław Janusz, wicepremierami; generał Żymierski - obrona narodowa i wódz naczelny; Józef Maślanka - ministerstwo spraw wewnętrznych; Stanisław Radkiewicz - bezpieczeństwo publiczne; Konstan-