DSCN8206

111111 * WPŁYW ZABURZEŃ ELEKTROLITOWYCH I LEKOWI

Inne zaburzenia elektrolitowe

Zmiany w EKG towarzyszące hłpokalłemii nie są lak spektakularne. Występują pewne nieswoiste zmiany, takie jak niewielkie obniżenie odcinka ST. nieco zmniejszona amplituda zalamków T i minimalnie poszerzony zespół QRS. Najczęstszy nieprawidłowością Jest jednak wyraźny zalamek U. Jem to maty zalamek, który pojawia się tuż po zalamku T i zwykle ma ampłńudę wynoszącą mniej niż 1/10 amplitudy zalamka T (Rycina 16-2). Zalamki U mogą jednak również wynikać z wielu innych procesów (spójrz niżej na listę możliwych rozpoznań).

Prawdop<xiobieństwo wystąpienia zaburzeń rytmu z powodu samej tylko hipokalcmu jest bardzo małe. Prawdziwym niebezpieczeństwem jest hipokalicmia u pacjenta przyjmującego digoksynę. Taka kombinacja zwiększa ryzyko arytmii, które mogą być groźne dla życia.

Diagnostyka różnicowa zalamków U:

1. Hipokalicmia

2. Bradykardia

3. Przerost lewej komory

4. Incydent w ośrodkowym układzie nerwowym

5. Leki: digoksyna, leki antyarytmiczne klasy L pochodne fenotiazyny

Rycin* 16-2: Zalamek U.

soo

Hiperkaleemia

Zmiany EKG w przebiegu hipcrkalcrmii także s.y niewielkie. Główną zmianą jest skrócenie odcinka ST, które prowadzi do skrócenia odstępu QT (łub skorygowanego odstępu QT, czyli wartości uwzględniającej częstość rytmu serca). Nawet te zmiany trudno jednak skorelować ze stężeniem wapnia we krwi czy sianem klinicznym pacjenta. Zaburzenia rytmu występują rzadko

Hlpokalcemia

Główną zmianą w EKG wywoływaną przez małe stężenie wapnia jest wydłużenie odcinka ST, powodujące wydłużenie skorygowanego odstępu QT. Zauważ, że jest to efekt przeciwny do efektu hiperkalccmii. Łatwo to zapamiętać, jeżeli skojarzysz sobie, że ktoś, kogo określamy mianem „hiper-", porusza się szybko, a więc jego ruchy trwają krócej, natomiast osoba, która jest „hipo-", porusza się wolniej, dlatego upływa więcej czasu, zanim pojawi się zalamek T. Zaburzenia rytmu są rzadkie.

Niebezpieczeństwem związanym z wydłużeniem odstępu QT z dowolnego powodu jest wystąpienie częstoskurczu komorowego typu lorsadede pointa, który może być przyczyną nagiego zgonu.

Diagnostyka różnicowa wydłużonego odstępu QT:

1. AMI i niedokrwienie mięśnia sercowego

2. Hipokalcemia

3. Wpływ leków: leki antyarytmiczne klasy I, amiodaron, pochodne fenotiazyny, trójpierścieniówc leki przcciwdeprcsyjne

4. Incydenty w ośrodkowym układzie nerwowym

5. Hipotermia

6. Niedoczynność tarczycy

7. Wrodzone lub idiopatyczne zespoły wydłużonego odstępu QT

a, zespól Romano i Warda

b, zespół Jervella i Lange-Nie/sena

c, sporadycznie występujący zespół wydłużonego odstępu <JT