DSCN9633

W DZIECINNE MOJE CUDNE LATA...

W dziecinne moje cudne lata Nieraz dziecinne ucho słyszało Jaką — od ojców prawdę — niecałą,

Jako dyjament z innego świata,

Dziwnie błyszczącego.

LECZ JEDNAKOWO, CHOCIAŻ MU PODŁOŻĄ...

Lecz jednakowo, chociaż mu podłożą Skałę pod nogi — ten umarły świeci Zawsze pod wielką błyskawicą bożą,

Zawsze w grób dotąd czekający leci...

Te skały ranną zrumienione zorzą,

Na których upiór wieczne żary nieci, Spłyty kamienne nad potoków dzwonem Wiszące — były nam najpierwszym tronem.

Potem jaskółek widziałem znikanie Z niebios — a potem orły uciekały,

A potem ona zaczęła śpiewanie

Cudownie piękne — na lasy i skały. Nierazem potem na morskie otchłanie Patrząc — gdy szmery fal poucichały, Słyszał... te śpiewy dzwonione w pamięci, Śniąc — że na świętych gdzieś wołają święci.

203