DSCN9602

DZIECINA LOLKA NA RZYMSKICH MOGIŁACH...

Dziecina Lolka na rzymskich mogiłach Słyszała niegdyś, jak tam wszystko płacze; Wróble w grobowych kąpiące się pyłach, Orzeł, co lecąc na Apenin kracze;

To nauczyło wszystko serce Loli,

Że pośród ruin ptaszkom serce boli.

Dziecinka Lolka, gdy w letnie pogody Wyszła na smętne Kampanie Rzymianów: To się budziły na mogiłach trzody,

Owce sypały się z smętnych kurhanów I otaczały Loleczkę dokoła:

Bo w polskim dziecku owcom czuć anioła.

Kiedy Lołeczka spojrzała na przystań,

Gdzie morze bije przy rzymskim ugorze, To fale czuły w niej ducha zmartwychwstań, I smętniej, głośniej uderzało morze,

Jakoby w żalu i w bolesnym szale:

Bo w polskim dziecku ducha czują fale.

W powietrzu polskim jest także rozterka Duchów i nie brak na polu kurhana. Wśród owiec polskich staniesz jak pasterka I będziesz głosem mogił zawołana;

Moc będzie dana twoich ust koralom,

Jeśli chcesz — będziesz rozkazywać falom.

Lecz biada, jeśli ten czar zamrze w tobie. Który był w dziecku, rozwiany Paryżem...

Owce od ciebie pójdą spać na grobie I pod rycerskim położą się krzyżem;

Gdy wyjdziesz — żaden słowik nie zanuci, Słonecznik spojrzy — i oczy odwróci.

Bo wiedz, że wszelki duch natury słucha.

Kto go postawi u zbawienia progu.

I tworzy tęczę — jest warkoczem ducha, Dopóki leci duch prosto ku Bogu.

Gdy stanie — ten włos wypada powoli.

Lecz gdy go strzygą — wie Lolka, że boli

15 marzec [1844]