DSCN9634

BOŚMY, O BRACIA, PRZED WIEKAMI BYLI.

Bośmy, o bracia, przed wiekami byli

Jak duchy Pańskie w wiekuistym słowie, Myśmy te światy widzialne tworzyli

W Bogu — poczęci z Boga —' jak Bogowie. Z jednej miłością poruszonej chwili

Urodziło się słońc ogromne mrowie,

Z woli poczęte, naszymi są dzieły,

Z nas wyleciały wszystkie — i stanęły.

Wola przez miłość do ruchu wyzwana

W duchach... cudownie naszych zaświeciła, A światło... odtąd... to prawica Pana,

A ciemność lewych jego rąk — mogiła.

To na początku było — gdy wyzwana Wola przez miłość w Panu zaświeciła, Kiedyśmy w Panu błysnęli słońcami.

A słońca wszystkie boskie były nami.

Patrzajcie, jaki jest Pan dobrotliwy,

Ze nam pod wielką mogiłą popiołów Dochował one straszne ducha dziwy.

Nie idźcie, bracia, za mądrością wieku,

Człowiek jest ziarno — przed wieki poczęte Z ducha — a słońce jest w każdym człowieku,

Dziś jeszcze wielkie — równe globom — święte. Słońce wisiało na Golgoty ćwieku

I słońce było w grobowiec zamknięte,

Duch, Światło Słowa i mądrej słodyczy,

Wielki przez wolę świata budowniczy.

W Panu się nasza poruszyła miłość I wola nasza — i miry jadami Stanęły światła, w których żadna zgniłość    «

Ani trawienie — nie walczy z duchami.

To było — póki najpierwsza pochyłość Duchy rozgrzmione w sobie piorunami Nie sprowadziła w dół i nie skazała

Nieoświecone brać na siebie ciała.    ^M

Słuchajcie teraz, bo jesteście bogi

Jak On — a samiście z niebios upadli,

Było płomienie słońc......

205