DSC
10 (14)

0

^arofc_u m '    ---- ^;,'-T ;

■Br#

/tfl

K#|

YA

En voltigeant sous nos lambris,

Leur donnę ou la fraicheur de Florę,

Ou le teint ambrć de r Aurorę,

Ou le vert inconstant d’Iris;

Mais ce vain chef-d^euyre d’£ole,

Qu’un souffle lśger a produit,

Dans 1’instant qu’il brille et qu’il vole,

Par un souffle s’ćvanouit.¹⁸

fi

w

■Zatem, aby pojąć, jak powstają / Nasze kaprysy wciąż f ; rodzące się na nowo, / Spójrz na grupkę dzieci, / Któ-re, w rurki dmuchając różnorakie, / Tworzą z wody fi w z mydłem przemieszanej / Kule przejrzyste; / Tchnie^ nie nadaje tym bańkom leciutkim / Świetlisty prze-pych kwiatów, / Ich przelotnymi odcieniami / Tchnie-nie karmi barwy świata: / Powietrze, co nadyma je y i barwi, / Gdy pod stopami naszymi bujają, / Krasi je to świeżością Flory, / To złotawym blaskiem Aurory, /

To znów Iris zmienną zielenią; / Lecz owo Eola czcze arcydzieło, / Przez lekkie tchnienie stworzone, / W tej wiaśnie chwili, gdy lśni i wzlatuje, / W tchnieniu również umiera.]

Jesteśmy tu chyba bardzo daleko od symboliki M platońskiej i chrześcijańskiej, mimo że ona właśnie m dostarczyła symbolu, jakim posługuje się poeta, |ie nieświadomy zresztą jego źródeł. Mały krąg życia d zmysłowego zostaje pozbawiony wszelkiej' więzi k przyczynowej, wszelkiej analogiiZzlwięllujnTrę- jg giem życia boskiego. Rodzi się z tchnienia, z nie- |y określonego kaprysu; pozbawiony własnej substan- U cji, zadowala się istnieniem tworzonym przez zmie- ^ niające się barwy zewnętrznego świata, który od- | bija. Jest drobniutkim zdarzeniem zmysłowym, * które rychło ustępuje, bez widocznej przyczyny, innym zdarzeniom. Zatem nie sposób nawet powiedzieć, że bańki Bemisa istnieją. Posiadają co najwyżej jakąś cząstkę istnienia. Każda z nich zjawia się wtedy, gdy rozprysły się poprzednie — i dzięki temu właśnie, że się rozprysły — tak że nie tworzą one nigdy łańcucha chwil ani zgrupowania miejsc. Niemożliwa jest tu więc przestrzeń