DSC50 (6)

Zjawisko Zeemana

Określenie „normalny” i „anomalny” są historyczne. W rzeczywistości bardziej typowy i częściej spotykany jest anomalny efekt Zeemana, czyli rozszczepienie w polu magnetycznym poziomów o pewnej dowolnej kombinacji liczb kwantowych L, S, J (dla stanów jednoelektronowych l,s, j).

Efekt Zeemana stanowi podstawę spektroskopii EPR. Jeśli na stale pole magnetyczne nałożymy zmienne pole o odpowiedniej częstości (promieniowanie mikrofalowe) to zaczną zachodzić przejścia między poziomami zeemanowskimi Takie zjawisko zostało po raz pierwszy zaobserwowane w 1944 roku w Kazaniu przez E.K. Zawojskiego i nosi nazwę elektronowego rezonansu paramagnetycznego. Obecnie spektroskopia EPR jest potężnym narzędziem badań atomów, molekuł i kryształów. Jest niezastąpionym narzędziem w empirycznej analizie liczb kwantowych związanych ze stanami atomowymi.

Zjawisko Zeemana wykorzystuje się także do wyznaczania natężenia pól magnetycznych w atmosferze gwiazd.