DSC01

^!?. Konkurencja doskonała_ '■

^!?. Konkurencja doskonała_ '■

ętnego ko dodatniego ąffl

HHjfjioi rynkowa P* jest niższa od najmniejszego przeć: knwiiego (od ceny opłacalności), firma nie może osiągnąć całkowitego, lecz jedynie ujemne - straty. Maksymalizacja zysku doprowj^H ,uśtater.ia minimalnej straty. Jeśli cena rynkowa przewyższa cenę P», npM nuTny zysk ekonomiczny jest dodatn i, co oznacza ponadprzeciętne zyski.

Jeśli w krótkim okresie cena rynkowa jest niższa od ceny opłacalności, ą w długim może wzrosnąć i zapewnić opłacalność. Dlatego przedsiębiorą* powinno przeczekać krótki okres, ponosząc minimalną stratę. Sposób ust wielkości produkcji minimalizującej stratę zależy od tego, czy cena rynkowi je wyższa od ceny zamknięcia przedsiębiorstwa Pg czy niższa.

mai *

Q

Rysunek. 7.4. Cen opłacalności i cena zamknięcia przedsiębiorstwa

Cena umknięcia przedsiębiorstwa P_z to cena równa minimalnemu kosztowi zmiennemu przeciętnemu. Jest to cena, po której sprzedaż w równowarte przynosi straty równe kosztom stałym produkcji.

Jeśli cena rynkowa jest mniejsza od P_Up i większa od P_z, podejmując produkcję. można opłacił koszty stałe i część kosztów zmiennych. Maksymalny zysk. choć ujemny, zapewni wielkość produkcji Q spełniająca warunki (7.3) i (7.4).

Jeśli cena rynkowa jest mniejsza od P_z, to maksymalny zysk równa się ujem* ncj wartości kosztów stałych, a zapewnia go produkcja Q równa zeru.

Podsumujmy, metoda maksymalizacji zysku w krótkim okresie jest opito na założeniach, że znane są wszystkie funkcje krótkookresowych kosztów produkcji oraz cena rynkowa P i równy jej przychód marginalny PM. Produkcja maksymalizująca zysk przedsiębiorstwa (Qf) w krótkim okresie jest określon przez podwójny okład warunków:

17.4. Maksymalizacja zysku pi^d^Woretwa

l&-=0.

f PzP*

\kM(Q_e<)*P lub \kM'(Q_e.)>0

Pierwszy układ (7.5) wyraża omówione już zasady maksymalizacji zysku (7.3 i 7.4) w sytuacji, gdy cena rynkowa równa się co najmniej cenie zamknięcia¹ Pi. Jeśli nie, obowiązuje drugi układ, określający produkcję na poziomie /era (zamknięcie przedsiębiorstwa).

Wielkość produkcji maksymalizująca zysk ulega zmianie, gdy zmieniają się parametry - cena rynkowa produktu lub funkcje kosztów. Każda zmiana cen czynników produkcji powoduje zmianę funkcji kosztów. Procedurę maksymalizacji powinno się powtarzać dla nowych parametrów, szczególnie jeśli ich zmiany są znaczące. W praktyce okazuje się zwykle, że funkcję kosztów w małym stopniu można opisać funkcją ciągłą. Łatwiej jest ustalić empiryczną funkcję kosztów, czyli ciąg obserwacji wielkości produkcji i odpowiadających im kosztów, co pokazano w przykładzie 7.2.

Przykład 7.2. Przedsiębiorstwo prowadzi działalność na rynku konkurencji doskonałej. Maksymalnie może produkować 7 jednostek produktu. Koszty stałe wynoszą 500. Zaobserwowane koszty marginalne podano w tabeli 7.3. Należy ustalić ilość równowagi w krótkim okresie i maksymalny zysk całkowity przedsiębiorstwa, gdy cena równowagi rynkowej P\ = 700, Pi=400 i P, =* 200.

Tabela 7.3. Koszty marginalne zaobserwowane w przedsiębiorstwie

Q	0	1	2	3	4|	5	6!	7
KM		700	400	200	100	200	4001	700

Przychody marginalne są więc stałe: PM\ = 700, PMi - 400, PSU - 200. Z tabeli łatwo można odczytać, że koszty marginalne zrównują się z cenami i przychodami marginalnymi oraz są rosnące dla ilości 7,6 i 5.

Tabela 7.4. Koszty przedsiębiorstwa

Q	0	1	2	3	4	5	6	7
KM		700	400	200	100	200	400	700
KZC	0	700	1100	1300	1400	1.600	2000	2700
KZP		700	550	433'ó	350	320	333K	385*'.
KC	500	1200	1600	1800	1900	2100	2500	3200
KCP		1200	800	600	475	420	4I6H	457’.S