DSC22 (3)

>.ścią języków świata, wzbudziły taki zapał w mło-

- - romantyczną zatratą wszelkich propozycji za-

’ ------ - • /•

pragn.fi    \SctuTcofnął * przed rełigią,

s?%£ :_ys^ar s^gkLia^a ~

wypróbowani^ sw^h Si w najsubtelniejszej materii, jaką _są

' Sny odw^cU uznawaną dotychczas zależność między języ-kiem a prawami myślenia, logiką. I taki paradoks obiecywał ob-fity plon. Założył aksjomatycznie i przekornie coś, co odwracało

przyjęty powszechnie porządek rzeczy.

W swych rozważaniach wyszedł od dowolnie przyjętego założenia, ale, co trzeba lojalnie przyznać, od tego momentu postępował z prawdziwą konsekwencją. Prof. Mensching nadał mu, moim zdaniem, niesłusznie etykietkę racjonalisty (Geschichte der Reliyionswissenschaft, 1948). To był romantyk, tyle że obdarzony skłonności;:mi porządkującymi. Założywszy, że cywilizacja rodzi s.ę z jeżyka, musiał wykazać, że z języka rodzi się i mitologia jako jego'bezpośredni wykwit i... zniekształcenie, co już było oryginalnym pomysłem Mullera. Hołdując charakterystycznemu dla epoki zamiłowaniu do nieokreśloności, przyjął, że religia powstaje z poczucia nieskończoności. Wobec powyższego należało z kolei wykazać, że religia nie pokrywa się z mitologią. I tych trzech

twierdzeń bronił z wielką profuzją środków logiki i sztuki przekonywania.    ¹

Mistrzowsko pod względem zwartości myślowej wyprowadził

............

'ueji,

3 nie o od-Nad-ażeń

t eh

„ — r ‘^"ujuwy mowy ludzkiej, któr da się przeskoczyć. Umysł nasz w sposób samorzutny u . rywania przymiotników

«§ISllf jgłgS& "«». OJ.........._.

da się przeskok    . °^J°^{Wy mow}y ^ludzkiej, któi

7wania przymiotników od"rządzach n •'“T"

o tenże umvci *.a—j_    .    ^ •    ^{11,111 1} koczowników

uosobiania wv

~~ iz-cju^ącycn nimi i to tenże umysł zdradza wrodzoną skłonność do

ni

językowych, do przypisywania przedmiotom nazywan