Język grecki jest jednym z najdawniej poświadczonych w piśmie języków świata. Zapisane pismem linearnym B tabliczki gliniane, świadkowie cywilizacji mykeńskiej, odkrywane w ruinach pałaców na Krecie i na Peloponezie, a odczytane dopiero w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku, starsze są o dobrych pięćset lat od pokolenia, które wydało Homera. Należy też grecki do tych nielicznych języków starożytnych, których żywe dzieje śledzić można nieprzerwanie w ciągu wieków aż po dzień dzisiejszy.
Pochodzenie
Język grecki należy do rodziny języków indoeuropejskich, powstałej około pięciu tysięcy lal temu, z której wywodzą się niemal wszystkie języki używane dziś w Europie. Od początków swych utrwalonych na piśmie dziejów jawi się nam jako mozaika dialektów, z których najważniejsze wchodzą w skład czterech grup.
1. Arkadyjsko-cypryjskie (Arkadia, Cypr, Pamiilia w Azji Mn.), znane z nielicznych inskrypcji.
2. Eolskie (Wyspy M. Egejskiego, zwł. Lesbos) - język poezji melicznej Alkajosa i Safony.
3. Jońsko-attyckie: jbński (wybrzeża Azji Mn.) - pisał w nim ojciec historii, Hcrodot z Halikarnasu, formułował swą przysięgę lekarz Hippokrates, oraz at-tycki (Attyka).
4. Doryckie (Peloponez, liczne kolonie na terenie Italii) - język liryki chóralnej Pindara.
Nie mieści się w żadnej z tych grup język poematów homeryckich, kunsztowny język epiki będący wynikiem wielowiekowej tradycji ustnej poezji, sięgającej czasów władców mykeńskich (język achajski) i wzbogaconej elementami dialektów eolskiego i, przede wszystkim, jońskiego.