DSC61

nodaeająco dla religk

■ 11 i,.;ipk wygląda ona P° ^ą" •    ;„_rf. _na szczycie

lidi Otóż jakkolwiek wyg a    własną wiat

Uznaniowego, który ^^'umtować siebie samego -H sc p-linii rozwojowej i w ten spo    _w głowie, to jodnak k ca

tycyzmu, a współwyznawców-cA _{konsekwcntnych} n Hu oznaw-rozwoju została o»n P^ może być Gustav Mer ching, CÓW protestanckich. ^Przy _{|f OMo z} Marburga. W '    '    ' mda

teolog luterański, uczeń    koncepcji: „Nic ni z dn< go

z 2S:    . z

owieli tyl-formy religii

;o oboczna /styka

mm

SLt;    «r "w;-    ‘ ~

też żadnych czasowo uchwytnych (fixierbare) i nauk. dliwych początków czy form wyjściowych rehgn. M' ' ko tyle powiedzieć, że animizm, dynamizm itd. strukturalne ludzkiego ducha, które dominują v z. narodowej...” ¹²

Tiele trzymał się z całą świadomością historiozofi jaśniania historii religij jako historii Religii. „Syst. i uporządkowana według rodzaju i rozwoju chara' religij nie wystarcza (według Tielego niesłusznie naw    . ać

takiej charakterystyce nazwę „historia Religii” — T. ^r . lto-miast warto napisać historię ujmującą zarówno ro . Iowę pokrewieństwo i historyczne powiązania, jak i stosurn religij pomiędzy sobą jako rodzaj i stopień rozwoju” ^a.

Swoistą kategorię religioznawczą wprowadza profesor lejdejski

-K _t;_k^,erp^nkU k^02WOiU”    Sam

^tak- ”^Przez kierunek ro7.w«i«_w„    ............

IoV\/\UTtt 1.11___ • i ,

......"j™ giupacn religii    ,    - o-..-

l trochę uwagi, dożeniem religioznawstwa

ególnych osób” (loc. rft , , „_i^P0l^edynczych religiach i u po-e 1 heurystycznie obiecujące Ń^P“!f^{Wicnie s}P^rawy jest ciętych kierunków rozwoju” _wv^^3WdaąCznieisze pole do ba-; J^zyl* syntezy. Tej zasadzie    ^Tlelet"u zasada równo-

- ^tr°^{ChS UWa}^-    ^{klIkU mn}^ wypada poświęcić

Przekonanie o cha-

74