DSC76

85

Teoria popytu (i konsumenta)

Punkty A i B (rys. 5.5) przedstawiają dwa koszyki dóbr X i Y o takiej sa-_n)ej satysfakcji dla konsumenta. Różnią się one natomiast proporcjami ilościo-_vVVmi poszczególnych dóbr. W koszyku A mamy więcej dobra Y i mniej dobra X ni* w koszyku B. Jednocześnie koszyk C jest kombinacją na pewno gorszą ni* koszyki leżące na krzywej obojętności KO<j. W stosunku do koszyka A jest _w nim mniej dobra Y (przy takiej samej ilości dobra X), zaś w porównaniu {kombinacją B mniej dobra X przy takiej samej ilości dobra Y. Porównując zestawienia ilościowe dóbr X i Y stwierdzamy też, że koszyk dóbr D jest na pewno bardziej użyteczny niż A i B, a jednocześnie lepszy niż kombinacja C.

Krzywa obojętności KOo rozdziela możliwe kombinacje ilościowe dóbr X iY na trzy oddzielne zbiory. Pierwszym z nich jest zbiór punktów na danej krzywej obojętności, których cechą wspólną jest taka sama użyteczność całkowita koszyków dóbr X i Y przy różnej ich kombinacji ilościowej. Bliżej początku układu współrzędnych otrzymujemy pole kombinacji mniej użytecznych od zbioru na KOo. Na prawo zaś (dalej od początku układu współrzędnych) odnajdujemy pole koszyków dających konsumentowi wyższą satysfakcję z tytułu ich konsumpcji. Do pierwszego wymienionego zbioru należy krzywa obojętności KOo, do drugiego przykładowo KOi, do następnego zaś K.O2 (patrz rys. 5.6). Przesuwanie się na wyższą krzywą obojętności (dalej od początku układu współrzędnych) obrazuje wzrost satysfakcji konsumenta, czyli wyższy poziom użyteczności całkowitej.

Rys. 5.6. Mapa obojętności

Dobro Y

Dobro X