elas 4

Rys. I. Schemat wyjaśniający dwójłomność wymuszoną

Inaczej będzie gdy rozpatrywana kostka materiału będzie poddana (rys.l) różnym naprężeniom głównym cr_] źct₂ . Jeżeli założyć, że drganie Y zachodzące w płaszczyźnie

działania naprężeń a_] będzie miało prędkość propagacji c_x (wzdłuż osi x), a drganie Z

odpowiednio c₂ < c_x, to w efekcie końcowym czoło fali Y wyjdzie wcześniej z modelu niż

czoło fali Z i pojawi się pomiędzy nimi pewne przesunięcie fazy A . Właśnie to zjawisko nazywamy dwójłomnością wymuszoną. Wartość tego przesunięcia fazowego przedstawiono przykładowo na rys.l jako A = 2tc (jedna pełna fala). Zjawisko to jakościowo opisał D Brewster (1816r.) oraz sformułował ilościowo Wertheim:

A = 2 7r—C(a_l-a₂)

gdzie:

s	grubość modelu,
A	długość fali światła monochromatycznego,
^(Jl’^Cr2 '	naprężenia główne,
c	stała elastooptyczna.

f

b) Światło monochromatyczne

Najprostszym i najpewniejszym źródłem światła monochromatycznego są niskociśnieniowe lampy sodowe. Jeżeli w bańce próżniowej zamknie się drobiny sodu metalicznego to w skutek jego resublimacji bańka wypełni się jego parami. Po poddaniu końców bańki napięciu elektrycznemu (np. typowe lampy SOX LP o długości ok. 450mm wystarczy zasilić prądem przemiennym 50Hz 220V przy zastosowaniu odpowiedniego dławika), to pary te świecą, pobierając bardzo małą moc jednostkową, światłem żółtym.

Analiza widmowa tego światła wykazuje dwa prążki żółte o długości fali X_śr = 589 nm .

4