' oświetlacz X = const.

i

Rys. 3. Schemat polaryskopu liniowego

Do zrozumienia tej modyfikacji trzeba rozważyć, co się dzieje z wychyleniem W_p(t) w czasie przejścia przez model. W tym celu rozkładając wychylenie W_p(t) na dwie składowe

(analogicznie jak w p.2a, ale tu rozważa się przypadek ogólny gdy 0), otrzymuje się wartości składowych drgań przed wejściem w model

W_lp(t) = W_p(t)c₀sa =    (2)

gdzie drganie W (t) jest funkcją czasu, amplitudy A oraz częstości kołowej drgań

W_p(t) = A ■ sin cot    (3)

Zgodnie z p.2a czoło każdej fali o wychyleniu W_x(t) i W₂(t) przemieszcza się przez model z inną prędkością (jeżeli tylko *<t₂). Po wyjściu z modelu oba wychylenia będą zatem przesunięte w fazie o pewien kąt A. Równania obu drgań przybiorą postać

W_x(t) = A • sin(ru/ + A),    łf₂(/) = A -sin cot,    (4)

Obserwator (lub kamera foto) jest ustawiony za analizatorem i obserwuje model, dostrzegając nie drgania W₁ i W₂ zachodzące w płaszczyznach

naprężeń głównych, ale widzi drgania przepuszczone wyłącznie przez analizator, czyli wg rys. 3 i 4 drgania zachodzące w płaszczyźnie poziomej. Zatem obie składowe wg (4) należy zrzutować na prostą A-A (rys.4). Wtedy otrzymuje się wychylenie wypadkowe W_A, będące sumą

algebraiczną rzutów obu wychyleń składowych

W_A (/) = W_] (/) • sin a - W₂(t) ■ cos a    (5)

W_A(/) = /4-cosa-sin(&>/ + A)-sin a +

- A ■ sin a sin co l ■ sin a

6