ET7

.2. Ruch turystyczny na świecie 187

Z rysunku 11.2 wynika, że turystyka jako część światowej gospodarki charakteryzuje się dużą stabilnością na tle innych sektorów. Ciągły wzrost sprzedaży sektora turystycznego trwał nawet w latach 1975-2000, kiedy gospodarka światowa znajdowała się w fazie depresji cyklu Kondratjewa. N. Kondratjew zwrócił uwagę na zjawisko „długich fal” w gospodarce. W długookresowym 50-letnim cyklu po przeciętnie 25-letniej fazie wzrostu następuje około 25-letnia faza depresji.

Sektor turystyczny jest znacznie bardziej odporny na wydarzenia polityczno-ekono-miczne niż się powszechnie przypuszcza. Zamachy terrorystyczne z 11 września 2001 roku spowodowały stosunkowo nieznaczny spadek liczby odwiedzających. Ruch turystyczny w Azji Południowej zmalał o 24% (dane za okres wrzesień-grudzień 2001), w Ameryce o 20%, a na Bliskim Wschodzie o 11%. Biorąc pod uwagę stopień nagłośnienia przez media tych wydarzeń, nie są to wielkości znaczące. Już w 2002 roku liczba turystów odwiedzająca Amerykę Północną zwiększyła się o 300 tys.

Polska z 15 milionami jednostek turystycznych (2,2% rynku światowego) jest 13. najchętniej odwiedzanym krajem świata. Niestety liczba turystów w latach 1999-2001 spadała, jednak od 2002 roku ustabilizowała się i w latach 2004-2005 ponownie wzrastała. Niemniej jednak więcej turystów odwiedza np. znacznie mniejsze Węgry. Świadczy to

Tabela 11.1. Liczba jednostek turystycznych na świecie w 2001 roku

Miejsce w klasyfikacji	Państwo	Liczba jednostek turystycznych	Udział w rynku (%)	Populacja (min)
1	Francja	76,5	11,0	59
2	Hiszpania	49,5	7,1	41
3	USA	45,5	6,5	285
4	Włochy	39,0	5,6	58
5	Chiny	33,2	4,8	1272
6	Wielka Brytania	23,4	3,4	59
7	Rosja	21,2	3,0	145
12	Węgry	15,3	2,2	10
13	Polska	15,0	2,2	39

Źródło: http://www.world-tourism.org

o niedoinwestowaniu promocji Polski na arenie międzynarodowej. W tabeli 11.1 przedstawiono liczbę turystów odwiedzających poszczególne kraje i ich populację. Jak widać, liczba mieszkańców nie zawsze ma znaczący wpływ na ruch turystyczny w danym regionie.

Z rysunku 11.3 wynika, że ruch turystyczny koncentruje się w przeważającej części w Europie. Podróże do Afryki stanowią margines wyjazdów. Jest to spowodowane brakiem odpowiedniej infrastruktury, wysokimi kosztami transportu oraz niestabilną sytuacją polityczną.