Geografia turyzmu6

m (i /iiym|>iitliiioWłunr ttiiysłyc/.lu*

•    hole U* {niem. Hotel), które muszą mieć m mt|miiie| .’() pokoi o wysokim standardzie, recepcję i restaurację;

•    małe hotele (iiiem. Hotel nami), które mają restaurację oferujący tylko śniadania;

•    pensjonaty (niem. Hotel pension, Pensum, Fmndenheim), które świadczą usługi w ograniczonym zakresie, a restauracje są dostępne tylko dla gości hotelowych;

•    zajazdy (niem. Gasthoj), w których mogą być świadczone noclegi, ale dla których głównym źródłem obrotów jest restauracja;

•    motele (niem. Motet), które są zlokalizowane przy szosach;

•    hotele apartamentowe (niem. Aparthotel), które świadczą usługi w ograniczonym zakresie;

•    hotele uzdrowiskowe (niem. Kurhotel), położone zwykle w miejscowościach uzdrowiskowych i zapewniające często opiekę medyczną oraz prowadzące restaurację z daniami dietetycznymi;

•    pensjonaty uzdrowiskowe (niem. Kurheim), znajdujące się również w miejscowościach uzdrowiskowych, świadczące w ograniczonym stopniu usługi medyczne oraz prowadzące (również w ograniczonym zakresie) kuchnię dietetyczną;

•    ośrodki wakacyjne (niem. Ferienzenter, Feriendorf’ Ferienpark), które muszą mieć co najmniej 50 domków wakacyjnych (kempingowych) lub apartamentów i są wyposażone w różne urządzenia sportowo-rekreacyjne.

/ kolei w Kanadzie co innego znaczy termin motel, a co innego motor hotel i motor inn | llloomfield 1996], podczas gdy w Polsce i Niemczech określenie ,.motel" ma tylko jedno znaczenie. W porównaniach międzynarodowych dużo trud-iloricI sprawia więc to, że praktycznie każde państwo stosuje własną klasyfikację obiektów noclegowych.

Na podstawie danych zawartych w tabeli 8 moża zauważyć, że struktura bazy noclegowej może się różnić w zależności od pory roku. W krajach Europy i Ameryki Północnej w sezonie zimowym niektóre obiekty noclegowe są dla turystów niedostępne, m.in. z powodu warunków klimatycznych (np. kempingi, schroniska górskie), jak również z powodu zmniejszonego natężenia ruchu turystycznego. Więc w porze letniej liczba miejsc noclegowych jest na ogół większa niż zimą. Dane dla Austrii pokazują, że w sezonie letnim, w okresie zwiększonego ruchu turystycznego z powodu urlopów i wakacji szkolnych, udział apartamentów, kwater prywatnych i kwater wiejskich (gospodarstw agroturystycznych) jest większy niż w porze zimowej. Zjawisko to sprawia, że w zależności od pory roku zmienia się również rozkład przestrzenny bazy noclegowej. Jak podaje K. Klimkiewicz 11997|, np. w kraju związkowym Burgenland (Austria) w porze letniej liczba miejsc noclegowych jest wyższa niż zimą, m.in. z powodu rozwiniętej agroturystyki.

I ul idu 8. Miejscu noclegowe w AhnIiII wulluy ind*i<|łi *>Uiklmv lin yslyc/.nycl) w se/.onie zimowym l')'i.|/|')hS i w sezonie letnim l^łW\

Rodzaj obiektów	Liczb# mi«J«c noclegowych w Mzonit zimowym 1994/1995	lldzliil w ogólnej liczbie miejsc noclegowych w Nezonie zimowym 1994/1995 (%)	Liczba miejsc noclegowych w sezonie letnim 1995	Udział w ogólnej liczbie miejsc noclegowych w sezonie letnim 1995 <%)
Hotele	600001	60,3	646125	57,0
Apartamenty	135 875	13,6 fn	163 241	14,3
Kwntery prywatne	130869	13,6	165 985	14,6
Kwatery wiejskie	. ',.56770		72 669	6,4
(tli miki uzdrowiskowe	36 917	3,7	39 706	3,5
Nelnoniska	12 522		14 269	1*3
młodzieżowe
Ni lminiska górskie	5040		9 583	0,8
Inne	16624 .		23 672	2,1
Razem	994 618	106,0 .	1 135 250	100,0

‘ i opracowano na podstawie K. Klimkiewicz [1997].

Początki hotelarstwa sięgają czasów starożytnych. Już w antycznej Grecji bu-iliiwtino domy noclegowe, zwane w języku starogreckim pandokeia lub katago-iw >n, a w starożytnym Rzymie wzdłuż dróg powstawały gospody i domy zajezdne nazywane po łacinie mcinsiones i stationes [Mitka-Karandziej 1993]. Jak podaje / Kulczycki [1968, 147], już w 325 r. sobór w Nicei (obecnie Turcja) podjął decyzję zalecającą organizowanie w miastach gospód dla podróżnych zwanych xcn<>

.łot hiiwu, które z całą pewnością można uznać za obiekty hotelowe powstałe z ini t |nlywy władz. Z kolei z 882 r. pochodzi wiadomość, że na przełęczy Scplimiii iN/wajearia), a potem na Przełęczy św. Bernarda powstały wspomniane już hospicja,

Dynamiczny rozwój usług hotelowych nastąpił pod koniec średniowiecza. l>o lyt /ylo lo głównie Włoch. Jak podaje D. Quirini-Popławska [1998, 32], np. w We iircji w 1317 r. było 16 zajazdów, które były podzielone na kilka kategorii: dla lepszych gości były gospody i domy noclegowe typu le case, le hostaric i le < thfHinc, a dla mniej zamożnych podróżnych (głównie pielgrzymów) typu le aweve i le iftwrne. Do znanych hoteli należały w tym czasie „Albergo del Sole” w Bob /mm, „Del Bo” w Padwie (opisany w 1364 r.), „Domicilium” w Villach i „In diey Kmnen” w Trydencie (wzmiankowany w 1419 r.). Niektóre z nich były bardzo duże, np. w 1450 r. przy jednej z gospód w Padwie były stajnie aż na 200 koni. W tym miejscu wari o zauważyć, że część obiektów noclegowych w północnych Włoszech należała do Niemców, np. hotele „Dculsehcs Haus” i „Leone Bian-i o" w Wenecji |Quirini-PopłuWHka 1998. U|.

Rozwój turystyki w XVII-XVIII w. uprawił, że w liuropie zaczęły powstawać nbirkly nieco przypominjuec swoim wyMiojem obecne hotele. Jednym z nich byl

k