IMAG0292 (3)

18 -

18 -

18. Gront to rodzinka, także font, strona do skrzypiec, mondurI tiom, tromna\ czyli zmiana niektórych un, um na on, om zachodzi przede wszy* stkim w środkowej i zachodniej Ma-łopolsce i we wschodniej Wielkopolscc (też pod Wieleniem, a na Mazowszu tylko pod Mińskiem i Ostrowią Maz.), A 286, DD 44, DA 44.

19. Powiedają ludzie śpiewa się na Mazowszu i na terenach przyległych. Zamiast a po spółgłoskach wargowych miękkich występuje tam e i w innych (jednak stosunkowo nielicznych)^-razach: wietrak, wiedro, wietr, spowiedać się, ofiera, uiniit-tać. Zasięgi terenowe tych form nieco się od siebie różnią. A 84-90, 580, DD 4* m. 31, DA 49.

20. Wiesna nasza!, także biedro, mietła, wie sio, niesę, wigy-bierę to formy przede wszystkim małopolskie. Niektóre z nieb Ibiedro, mietla) spotkać można na Śląsku, we wschodniej Wielkopolsce, w części zachodniego Mazowsza, a dochodzą nawet g Pomorze pod Grudziądz i Tucholę. A 91-95, 578, DD 59 m. 37.

DA 59; H. Kotulska-Sku-limowska, Brak przegłosu ♦e w wyrazach typu wioska nuetia, Język Ibłski XXXVII, 1957,'s: 322-9; K. Dqna, Wyrównania oboczności *o : *e w gwarach polskich. Język Polski XLH, 1962, s. 188-91.

21. Reno, reno, reniuteń-ko, reno po rosie śpiewają niektórzy na Pomorzu i na północnym i wschodnim Mazowszu. Pomorze i Mazowsze, częściowo też Wiel-kopolskę obejmuje wymowa remię ‘ramię’, a jeszcze dalej na południe - po Kielce i Częstochowę - sięgają formy redlo, redlić. Mniejsze lub większe zasięgi pn.-wschodnie mają formy (po)redzić, rek (na Hel jedzie się przez Rekowo) i niektóre inne. A 182-186,582, DD 47 m. 29, DA 47; W. Taszycki, Z dawnych podziałów dialektycznych języka polskiego. Cz. I. Przejście ra | p