IMAG0305 (2)

- 44 -

CO

c

uje studernon

c

c

c

80.    Przed wiekoma, z konioma i ^w«-zorna| pod dachoma, kamienioma to formy głównie pn.-śląskie, zach.-wieł. kopolskie i kaszubskie. A 491, DD

81,    DA 81; A. Zaręba, Polski narzut nik 1. mn. typu dębóma, krowóną latóma, (w) Studia indoeuropejskit Prace Komisji Językoznawstwa 04 działu PAN w Krakowie nr XXXVm 1974, s. 301-6.

82. Wyridf na góreczkę, dońdę, ode-ddę, przeńdę, zeutdę, ze Adę to formy panujące na bardzo szerokim pasie (od Czarnkowa po Ciechanów, od Sycowa po Radom) środkowej Polski, od morza do Tatr. A 453, 454, DD 91 m. 62, DA 91.

81. Od ciocie Klocie do Zosie & mosie', Jak się konik napasie, poje dziemy do Kasie. Stara końcówfa -e w dopełniaczu 1. pojcdynczgj _ra czowników żeńskich na-a popra dzona spółgłoską miękką lub «,; cz, di, c. di, n, j, a więc ze mit do Marysie, do studnie, z kaplict zza miedze utrzymuje się na połudns

83. Coś tam zlapę, także grzebf, sku-bę, ztamę, kopę, wykopę, chrapę, dra-pę, klepę, lupę są to formy zc środkowej i pn.-zachodniej Małopolski i pd.-wschodniej Wielkopolski, A 458, DD 92 m. 63, DA 92; H. Zduńska, Formy typu rąbę, ztamę, zlapę w gwarach Polski centralnej. Poradnik Językowy 1967, s. 393-9.

Polski: w Małopolsce (po Brzozo*

Biłgoraj, Lubartów na wschodzie, a Kozienice, Opatów, kr

domsko, Łask na północy), na Śląsku i w pd.-zachodniej Wiel 84. Hej, idem w las; (ja) siedzem, niesem, bedem itp. to formy kopolsce, także na Kaszubach. Na tych terenach przy czarowun podhalańskie. Takie same końcówki cechują gwary Śląska Cie-masła też występowały formy z -e: Masło, moje masło, aty szyńskiego. A 280. ml się zeszło z dziesiątej) granice do moje(j) mailnice. A 21>

DD 83 m. 56, DA 83.    , v    85. Plon rtiesemy, plon; idemy, idemy, dróteczki nie wiemy,

bieremy, tłukemy się, chodzemy, wiezemy, stanemy, wrócemy