(1188)

1. Fizjologiczne podstawy medycyny fizykalnej

Istota medycyny fizykalnej

Medycyna fizykalna wywodzi się ze stosowanego od najdawniejszych czasów przyrodolecznictwa i obejmuje tę jego część, która w czasach nowożytnych uzyskała w całości podbudowę naukową. Nie ma więc ona nic wspólnego z tzw. medycyną niekonwencjonalną czy alternatywną. Współczesna medycyna stosuje leczenie metodami fizykalnymi jako uzupełnienie farmakoterapii i leczenia operacyjnego, przy czym znajdują one zastosowanie zarówno w profilaktyce, jak i w leczeniu i rehabilitacji.

Medycyna fizykalna stanowi dyscyplinę klinicznej medycyny, posługującą się częściowo własnymi metodami dignostycznymi i w całości swoistymi metodami leczenia, opartymi przede wszystkim na różnych formach energii fizycznej występujących w środowisku przyrodniczym człowieka. Metody stosowane przez nią zalicza się do tzw. naturalnych metod leczniczych, ponieważ usprawniają i pobudzają fizjologiczne, naturalne mechanizmy samoobrony organizmu i zdrowienia. Metody te nie wpływają na przyczyny chorób, lecz aktywizują organizm do walki z nimi. Charakteryzują się więc pośrednim działaniem leczniczym, a wyniki obserwuje się na ogół dopiero po pewnym czasie. Są jednak nie do zastąpienia. Nie ma bowiem dotąd żadnych Icków, które byłyby w stanie usprawniać funkcje narządów i mechanizmów regulacyjnych ludzkiego organizmu. Spełniają więc równocześnie wymogi profilaktyki wielu chorób i rehabilitacji medycznej.

Problemy terminologiczne

Nazwa „medycyna fizykalna" ma kilka używanych wymiennie synonimów: fizykoterapia, fizjoterapia i fizjatria. Często powoduje to wiele nieporozumień. Wszystkie te nazwy mają ten sam przedrostek, wywodzący się

1