przecięcia koła z osią poziomą określają wartości naprężeń głównych odpo wiednio o, i o2. Kąt 2a0 równy jest podwojonemu kątowi, jaki naprężenie ot tworzy z osią rury.
4.5.2. Analiza doświadczalna
Stanowisko badawcze (rys. 4.27) składa się z cienkościennej duraluminio■ wej rury, sztywno zamocowanej w przekroju B oraz połączonej z układem dźwigniowym w przekroju A. Układ dźwigniowy umożliwia obciążenie rury momentem gnącym i skręcającym. Wartości momentów zależą od położenia przekroju (I), ramienia l/p) oraz wielkości obciążenia (Q).
Rys. 4.27
Doświadczalne wyznaczenie naprężeń głównych w wybranym miejscu na powierzchni niry polega na pomiarze w tym punkcie odkształceń na trzech różnych kierunkach (w płaskim stanie naprężenia są trzy niewiadome składowe). Do pomiaru odkształceń użyto równokątnych rozet tensome-trycznych typu „delta” (rys. 4.28).
W skład rozety wchodzą trzy ten-
120°. Ipy naklejane są takT *1 do osi rury. Poszczegóine |H
WM rozdzielczą do układu
*^nwv __ . naaroia/n,*.
ui Ov " ''6'JUie tf>n J u*=n 7 t
M rozdzielczą do układu Do^ 0n>etry I Ni,*.. |
■ ideowy układu poi^egj “Ną, J* (Tj t
L si? * mostka Wheatstone'a z I®8° k°CfSI
« śtiłoprądowegP (Z) i tniliWoN>e^ |1I1 ii
* wychylową. Odkształcenie |§g (ąKj I I
■teośóAńtru e obhcza ślę z Zale^gd- )•
— ffe - 1/ \ r, y\\ 'Va^ne Si
— IV],
stała tensometru,
•śli znane są odkształcenia Wzgiędn(
(4.9ł)
mostka
“o*ęune 1
aetrów e0, eM, e1J0, można oblicz ■ iwiając we wzorze (3.30) c _ | 7C °*sztat
®« - e, i o CQia m
1 min ' E, 50
= J (e0+ E60+ e120)
ąt. jaki kierunek odkształcenia głóWne
B
>ctg
2
\/3(i
iB60-C
^e0 " C60 " C
120/
120,
ęienia główne oblicza się ze wzorów (3 32) ! °2
1 rury (tenso-
(4.93)
Podstawiając o
<nax = O
E , A x
--i(*i *•* v*2).
1 -v*
E , A x
--;(E2 + VEl)>
1 - V
gdzie:
E - moduł Younga (MPa], v - współczynnik Poissona.
Osie głównych odkształceń pokrywają się z osiami głównych naprężeń, zatem kąt o0 jest kątem, jaki naprężenie główne o, tworzy z osią rury.
133