skanuj0098 (4) tif

wyobrażenie dwu głów, które świadczą o zamiłowaniu do portretowania (ryc. 89). Kwiaty i rośliny, motywy architektoniczne, sceny kultowe i symbole religijne pojawiają się również na pieczęciach. Rozwija się nadal umiejętność i zamiłowanie artystów do precyzyjnego zaznaczania szczegółów, traktowanych jednak z dużą swobodą. W późniejszym czasie, w XVI w. zanika dążność do rycia detali, natomiast uwagę artysty zajęła forma, trójwymiarowość postaci ludzkiej i zwierzęcej, co specjalnie widać w studium osób i zwierząt w ruchu. Skręt ciała, wygięcie, układy korpusu dostosowanego do owalnej powierzchni oddają najlepiej nowe tendencje w sztuce minojskiej. Jednak w okresie późnominojskim coraz częściej powraca motyw geometryczny, a przedmiot naturalny traci powoli związki z naturą.

Wielkie umiejętności artystów minojskich spowodowały, że maleńkie, miniaturowe przecież dzieła gliptyki miały niespotykaną zwartość i jedność kompozycyjną, i w rozumieniu sztuki europejskiej stanowią spełnienie koncepcji obrazu, najwcześniejszego niewątpliwie w całym świecie starożytnym.

89. Głowy „portretowe” (gliptyka)

NACZYNIA KAMIENNE

W tej dziedzinie Minojczycy osiągnęli szczególnie wysoki poziom już w połowie iii tysiąclecia p.n.e. Początkowo zarówno technika wykonania, jak i repertuar kształtów nawiązywały do wzorów egipskich. Wkrótce jednak miejscowe wzory, bogactwo kształtów ceramicznych starano się przetransponować w kamieniu. Surowiec lokalny, a więc głównie wapień, marmur, alabaster, wysoce cenione w ówczesnym świecie, miały główne zastosowanie w tej dziedzinie sztuki. Oczywiście niektóre naczynia prostokątne lub owalne były wykonane z kamienia siwego lub oliwkowego czy ciemnozielonego (serpentyn). Jeden zwłaszcza kształt — owalne naczynie przypominające ptasie gniazdo wykazuje znaczną trwałość

197